Του ΧριΣ
Ενώ ο Γ.Γ. του ΟΗΕ έχει διορίσει αντιπρόσωπο για να διερευνήσει τις πιθανότητες επανέναρξης των συνομιλιών, η ηγεσία της Τουρκοκυπριακής πλευράς με οδηγίες από την Άγκυρα, ναρκοθετεί την προσπάθεια, υποστηρίζοντας πως μπορεί να εργαστεί μόνο στη βάση λύσης δύο κρατών.
Ταυτόχρονα ο κατοχικός στρατός παραβιάζει το status quo, δηλαδή την ήρεμη, πλην ανώμαλη κατάσταση, της κατοχής μετά το 1974, στην Πύλα και Άγιο Δομέτιο και κάνει οχυρωματικά έργα πολύ κοντά στις ελεύθερες περιοχές στην περιοχή Δερύνειας.
Η επίσημη ηγεσία όπως εκφράζεται από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, φαίνεται κάπως ευχαριστημένη με τα αόρατα μέτρα που λαμβάνει για αντιμετώπιση της κατάστασης, αν και η κάμερα που τοποθέτησε ο τουρκικός στρατός στο εγκαταλελειμμένο σπίτι στη Νεκρή Ζώνη στον Άγιο Δομέτιο, εξακολουθεί να μας παρακολουθεί!
Δηλαδή άλλο ένα τετελεσμένο έχει επιβληθεί, αλλά εμείς, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, είμαστε σχεδόν ευχαριστημένοι που υπάρχει ηρεμία και όπως λέει ο Πρόεδρος οι κάτοικοι της περιοχής αισθάνονται ασφάλεια.
- Ποιά ασφάλεια περισσότερη από πριν την τοποθέτηση της κάμερας μπορεί να νιώθει ο καθένας;
Ο κατοχικός στρατός προωθείται έστω και λίγο κάθε φορά, αλλά αυτό το συνηθίζουμε και ζούμε σε μια νέα «ασφάλεια» υπό τις νέες συνθήκες. Η κατάσταση δεν είναι ασφαλής, είναι ανώμαλη και πρέπει να αλλάξει. Αυτό που οφείλει να διεκδικεί η κυπριακή κυβέρνηση και η Ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είναι η διατήρηση του status quo, αλλά η ολική ανατροπή του.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ειρηνικές διαδικασίες, με πολιτικό τρόπο μέσα από τις διαδικασίες του ΟΗΕ. Ο διορισμός της απεσταλμένης του ΟΗΕ είναι μια χαραμάδα που η πλευρά μας πρέπει να κάνει το παν ώστε να κινηθούν τα πράγματα προς την κατεύθυνση λύσης.
- Δεν είναι καθόλου εύκολο, αν αναλογιστούμε την τουρκική θέση περί δύο κρατών, όμως όπως τα έφερε η πολιτική Αναστασιάδη – Χριστοδουλίδη, δεν υπάρχει σήμερα εναλλακτική. Γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη πολιτική μαεστρία και εδώ θα κριθεί η κυβέρνηση και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης.
Το κακό με την πολιτική μας ηγεσία, είναι ότι δεν έχει προτεραιότητά της τον τερματισμό και την αναστροφή της κατοχής και της εδραίωσης κρατικών, οικονομικών, οικιστικών και κοινωνικών δομών στα κατεχόμενα. Χειρίζονται το κυπριακό μάλλον με επικοινωνιακό τρόπο, μια φορά κάθε μερικές βδομάδες ή και μήνες λένε μερικά ωραία λόγια, ότι αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση της κατεχόμενης πατρίδας μας, και ο καιρός περνά και η κατοχή της Τουρκίας έχει πια ριζώσει.
