Όταν ο κ. Αναστασιάδης μας είπε ότι δεν θυμόταν αν πήγε ταξίδι στις Σεϋχέλλες με αεροπλάνο φίλου του και ότι δεν γνώριζε πως ο γαμπρός του ήταν διευθυντής στην εταιρεία που διαχειριζόταν την μαρίνα στην Αγία Νάπα, τον πιστέψαμε.
Γιατί πρέπει να αμφισβητούμε τον κ. Αγγελίδη που μας είπε ότι δεν θυμόταν ότι το πρόσωπο για το οποίο υπέγραφε χάρη ως Βοηθός Γενικού Εισαγγελέα ήταν πελάτης του προηγουμένως ως δικηγόρος;
Και γιατί να περιμένουμε από τον Γενικό Εισαγγελέα, να μην δικαιολογήσει τον πρώην συνάδελφο στη δικηγορία και στο υπουργικό λειτούργημα και νυν φίλο και υφιστάμενο του, αφού ο Γενικός Εισαγγελέας έχει εξουσίες και αυτοδυναμία ανάλογες του Πάπα και βρίσκεται ουσιαστικά στο απυρόβλητο;
Όσο για τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, δεν είχε αντιληφθεί διαφθορά όταν ήταν μέλος για εννιά σχεδόν χρόνια της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης και θα αντιληφθεί τώρα και μάλιστα από τους πρώην συναδέλφους του;
Όλα αυτά δείχνουν πως η μεγάλη αυτονομία και υπερεξουσίες θεσμών, όπως του Γενικού Εισαγγελέα, Γενικού Ελεγκτή και άλλων δεν είναι προς το δημόσιο συμφέρον. Το θεσμικό σύστημα εξουσιών ακόμα και των ανεξάρτητων αξιωματούχων πρέπει να υπόκειται σε κάποιας μορφής έλεγχο. Χρειάζεται δε, όχι κυβερνητικός αλλά κοινωνικός έλεγχος με κοινωνική συμμετοχή, όπως π.χ. από τη Βουλή. Χρειαζόμαστε δηλαδή μια ενεργό δημοκρατία βάσης και όχι μια παθητική δημοκρατία κορυφής. Αξιωματούχους που θα υπηρετούν το λαό και όχι ο λαός να είναι έρμαιο και στην υπηρεσία του συστήματος.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
