Για παράδειγμα η έλλειψη σε υποδομές αλλά κυρίως σε προσωπικό στα κρατικά νοσοκομεία είναι τέτοια που ακόμα και οι τρείς τέσσερεις τελευταίοι υπουργοί Υγείας, εξέφραζαν τον προβληματιμό τους με την πρώτη τους επίσκεψη στα νοσοκομεία. Δε γίνεται η παθολογική κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας να έχει έλλειψη παθολόγων. Δε γίνεται να υπάρχει έλλειψη κλινών στο Τμήμα Ενδονοσοκομειακής Νοσηλείας Παιδιών και Εφήβων (ΤΕΝΕ) στο Μακάρειο Νοσοκομείο. Δε γίνεται τα ΤΑΕΠ να έχουν ελλείψη γιατρών και νοσηλευτών. Και αυτό δεν είναι κάτι πρόσφατο για να πείς δώσε χρόνο στο Υπουργείο να λύσει τι πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι εκεί από χρόνια, ήταν σε γνώση των υπουργών και του ΟΚΥπΥ, αλλά το αντιμετωπίζουν ως να μην υπάρχει. Και από το κακό πάμε στο χειρότερο. Δίνεται η εντύπωση, που μάλλον δεν είναι εντύπωση αλλά σκοπιμότητα, να μη στηρίζονται τα δημόσια νοσηλευτήρια που είναι η ραχοκοκαλιά της Υγείας, ώστε ο κόσμος να διαμαρτύρεται για κακές υπηρεσίες και να πηγαίνει σε ιδιωτικές κλινικές και σε κάποιο επόμενο στάδιο θα έρθουν να μας πουν πως τα δημόσια νοσοκομεία θα ιδιωτικοποιηθούν για να εκσυγχρονιστούν.
Ξεχνούν πως τα κρατικά νοσοκομεία για δεκαετίες ήταν η κορωνίδα της Υγείας, πως όταν υπάρχει προβλημα που δεν μπορούν να χειριστούν τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια καταφεύγουν στα κρατικά.
Το πρόβλημα δεν είναι τα δημόσια νοσοκομεία ως τέτοια. Το πρόβλημα είναι η πολιτική που αντί να έχει στόχο την εξυπηρέτηση των ασθενών και των πολιτών γενικότερα, αντί να έχει στόχο τον εκσυγχρονισμό και την βελτιστοποίησης των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας προς τους ασθενείς, έχει στόχο την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων.
