Σταδιακά τα τελευταία χρόνια άλλαξαν οι όροι για την απασχόληση εργαζομένων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ομάδες εργαζομένων με πολύ χαμηλούς μισθούς και κακές συνθήκες εργασίας, αρκετές φορές συνθήκες γαλέρας, εργαζόμενοι-λάστιχο.
Οι εργοδοτικές οργανώσεις σε συμμαχία με τις κυβερνήσεις Αναστασιάδη και Χριστοδουλίδη, δημιουργούν απασχόληση στα όρια μεταξύ ανεργίας και εργασίας. Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί πιέσεις σε βάρος όλων των εργαζομένων και εργαζόμενους διαφορετικών ταχυτήτων. Οι εργοδότες χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους με τις λεγόμενες νέες μορφές εργασίας ως διαπραγματευτικό χαρτί και εκφοβισμό.
- Είναι χείριστη η τακτική να δίνονται ακόμα υπηρεσίες που ως πρόσφατα ήταν υποχρέωση του κράτους σε ιδιώτες, οι οποίοι ως μεσάζοντες, προσλαμβάνουν εργαζόμενους με όρους και μισθούς ιδιωτικού δικαίου και πουλούν αυτές τις υπηρεσίες πίσω στο κράτος.
Με αυτές τις συνθήκες, ο εργαζόμενος έχει σύμβαση με ενδιάμεσο και όχι με το κράτος στο οποίο παρέχει την εργασία του. Ο εργαζόμενος πολλές φορές δεν έχει την ιδιότητα του μισθωτού σύμφωνα με το εργατικό δίκαιο, αλλά πουλά υπηρεσίες σε άλλον ο οποίος πουλά τις υπηρεσίες του στο κράτος. Ο εργαζόμενος μπορεί να εργάζεται με μερική απασχόληση και δεν είναι δυνατή η μετατροπή της σύμβασης εργασίας σε σύμβαση πλήρους απασχόλησης. Κερδισμένος είναι ο μεσάζων και χαμένοι οι εργαζόμενοι.
- Η εμπειρία σε άλλες χώρες αλλά και στην Κύπρο δείχνει πως αυτές οι μορφές οργάνωσης υπηρεσιών και εργασίας αποτελεί μάλλον μια ιδεολογική εμμονή παρά μια επιστημονική προσέγγιση, όπως οι εργοδότες ισχυρίζονται.
Μια δημοκρατική κοινωνία που νοιάζεται για την ευημερία των πολιτών της οφείλει να απορρίψει αυτού του είδους την εργασία που αδικεί τους εργαζόμενους και τους βάζει σε διαρκή επαγγελματική αβεβαιότητα. Εκτός κι αν έχει αποφασίσει ότι επιστρέφει στον πρωτόγονο, καπιταλισμό του αυταρχικού αφεντικού και του δούλου εργαζόμενου.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
