Μετά την αποκεντρωμένη ομοσπονδία, τα δύο κράτη, την εισήγηση για επιστροφή στις συμφωνίες του 1960 του κου Αναστασιάδη, τι είχαμε;
Προσπάθεια / πρόταση για «εμπλοκή των ευρωπαίων» που δε φαίνονται να συγκινούνται και το ορόσημο της Νέας Υόρκης που τελικά δεν μας βγήκε.
Για να είμαι ειλικρινής βλέπω μια μικρή λεκτική στροφή προς το θετικότερο του κ. Χριστοδουλίδη σε σχέση με τις προεκλογικές του υποσχέσεις προς τα κόμματα που τον υποστήριξαν. Αν είναι και αυτή η μικρή στροφή επικοινωνιακή, θα το δείξει ο χρόνος.
Οι άλλοι όμως εταίροι της κυβέρνησης και οι παλαιοαναστασιαδικοί, δε φαίνεται να απομακρύνονται από τις πάγιες θέσεις τους και την Αναστασιαδική μετά το Γκραν Μοντανα πολιτική.
- Είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, είτε το κάνουν σκόπιμα είτε όχι, πρόκειται για ελιγμούς που μας οδηγούν στην εφαρμογή μιας προαποφασισμένης πορείας που οδηγεί προς τη διχοτόμηση και τα δύο κράτη.
Σχέδιο που αποφασίστηκε από το 1971 στη Λισσαβώνα και μπήκε σε εφαρμογή το 1974 από την ΕΟΚΑ Β΄ που είχε δικηγόρο τον κ. Αναστασιάδη, και τη χούντα, που είχαν κοινό καθοδηγητή την CIA για εφαρμογή του Νατοϊκού σχεδίου.
Γιατί κανένας πολιτικός με την ελάχιστη κοινή λογική δε θα έκανε πρόταση για δυο κράτη μέσα στις σημερινές συνθήκες.
Όταν η Ελληνοκυπριακή πλευρά εγκατέλειψε την προσπάθεια – να πιέσει την Τουρκία ή αυτή να εκτεθεί – στον Γκραν Μοντανά, λόγω δήθεν της επιμονής της Τουρκίας για τις εγγυήσεις, και πρότεινε ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης άλλη μορφή λύσης, ουσιαστικά με τουρκικές εγγυήσεις και βέτο των Τουρκοκυπρίων σε όλα τα θέματα, την στιγμή που ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του απορρίπτουν τη μια θετική ψήφο των Τουρκοκυπρίων για σημαντικά θέματα.
