Για όσους έζησαν την εποχή είναι γνωστό ότι υπήρχε διχασμός της Δεξιάς για το πλιάτσικο της εξουσίας. Η Αριστερά και το Κέντρο δεν διχάστηκαν τότε, αλλά ήταν ενωμένοι στηρίζοντας το κράτος (που ελεγχόταν από τη Δεξιά) σαν σύμβολο της ανεξαρτησίας και ελευθερίας.
Έτσι δόθηκε η αφορμή που άνοιξε την κερκόπορτα της Κύπρου στις ορδές του Αττίλα, που έφερε την καταστροφή, το θάνατο, την προσφυγιά, τους αγνοούμενους. Καινούριες λέξεις, άγνωστες μέχρι την ημέρα εκείνη, αλλά πολύ οδυνηρές, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, μπήκανε από τότε στο λεξιλόγιό μας:
- Εισβολή, κατοχή. Πόλεμος, νεκροί και τραυματίες. Aιχμάλωτοι και αγνοούμενοι. Πρόσφυγες, προσφυγικοί συνοικισμοί και εγκλωβισμένοι. Κι όλα αυτά στην ίδια μας την πατρίδα.
Και με τα χρόνια εποικισμός και ξένες εταιρείες που αλλοιώνουν τα χωριά, τις πόλεις τι παραλίες.
Και οι νέοι που δεν γνώρισαν το σπίτι και τη γειτονιά των γονιών τους και των παππούδων τους, που δεν αισθάνονται τον τόπο τους με τον το ίδιο τρόπο όπως οι γονιοί τους, που όπως λέγεται δεν έχουν συναισθηματική σύνδεση με τα κατεχόμενα και πως θα αγωνιστούν για να επιστρέψουν.
ΤΟ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
Ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο, με μια συμβολική μόνο τιμωρία των «62» που επαναπροσλήφθηκαν από την κυβέρνηση του ΔΗ.ΣΥ. Όταν για μικροπράγματα πολίτες τιμωρούνται με πολύ πιο βαριές τιμωρίες.
- Υπάρχουν ηθικές ευθύνες. Κανένας δε γονάτισε να ζητήσει συγνώμη για το έγκλημα της 15ης Ιουλίου 1974. Από τότε, κάθε χρόνο τέτοια μέρα στρέφουμε τη μνήμη μας πίσω, στις μαύρες εκείνες μέρες του καλοκαιριού του 1974.
Mε πρώτη την αποφράδα μέρα της 15ης Ιουλίου. Για να μνημονεύσουμε όλους εκείνους, που με τη ζωή τους υπερασπίστηκαν πρώτα τη δημοκρατία και τη νομιμότητα και αργότερα την εδαφική ακεραιότητα της Kύπρου.
Και για να επιβεβαιώσουμε την ανάγκη για ενότητα και αγώνα, όχι πια μόνο μεταξύ των ελληνοκυπρίων αλλά και μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, για καρποφορήσουν οι προσπάθειες για τερματισμό της αδικίας.
Η ομόνοια, ο σχεδιασμός και η συλλογική διαχείριση είναι προϋποθέσεις για επιτυχή έκβαση των προσπαθειών για επανένωση της πατρίδας μας και αποχώρηση της Τουρκίας από τη γη μας, τη γη όλων των κυπρίων. Πρέπει όμως να αποδεχτούμε τα ελάχιστα κοινά. Που είναι ότι συμφωνήθηκε μέχρι σήμερα μεταξύ των δύο κοινοτήτων, οι αποφάσεις του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο. Και σε αυτό το στάδιο μοναδική ελπίδα, το σχεδόν συμφωνηθέν πλαίσιο Γκουτέρες αφού επανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπιστία.
Μήπως κάποιους δεν τους ενοχλεί πλέον;
Ο τόπος χρειάζεται την ενότητα όπως τα κλαδιά στο μύθο του Αίσωπου, δε χρειάζεται όμως διαστρέβλωση της ιστορίας ούτε λήθη, όπως ονειρεύονται μερικοί που στους ώμους τους είναι ασήκωτο το βάρος της ευθύνης για την κυπριακή τραγωδία ούτε εφησυχασμό και απραξία. Η τουρκική σημαία κυματίζει ακόμα στη μισή Κύπρο και μας κοροϊδεύει απλωμένη στην πλαγιά του πενταδακτύλου. Μήπως κάποιους δεν τους ενοχλεί πλέον;
«Αλέξανδρος εισήλθεν εις Νοσοκομείο»
Για όσους νεαρότερους δεν γνωρίζουν, αναφέρουμε ότι, με αυτό το συνθηματικό σήμα, ο ταξίαρχος Γεωργίτσης κήρυξε την επίθεση εναντίον του Προέδρου Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974.
O φάκελος της Κύπρου είναι ογκώδης και δεν έχουν όλοι το χρόνο να τον διαβάσουν. Πολλά ιστορικά στοιχεία, πιθανό και φυσιολογικά, να μη καταγράφονται.
Η ξενοκίνητη χούντα των Αθηνών με την ΕΟΚΑ Β’ εκτέλεσαν το πρώτο μέρος του ΝΑΤΟϊκού σχεδίου διχοτόμησης που σήμερα εδραιώνεται με την πολιτική της Άγκυρας και την απραξία της δικής μας πλευράς.
Δικής μας πλευρά
Σύμφωνα με τον Σπύρο Παπαγεωργίου (στο βιβλίο του «Ο Αττίλας Πλήττει την Κύπρο» σελ.27), την αγορά των καλασνίκωφ για την ΕΟΚΑ Β΄ «που παρεχωρήθησαν υπό των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, ενεργουσών κατ’ εντολή της CIA», διαπραγματεύτηκε ο ηγετικός παράγων της ΕΟΚΑ Β΄, Κίκης Κωνσταντίνου. Αυτά τα καλασνίκωφ αποτέλεσαν τον κυπριακό βραχίονα για την πρώτη φάση της προδοσίας.
Όπως ανακοίνωσε ο ταξίαρχος Γεωργίτσης, στις 15 Ιουλίου 1974, το πράσινο φώς για την έναρξη του πραξικοπήματος κατά του Προέδρου Μακαρίου δόθηκε στη Χούντα με εντολή του Ιωσήφ Σίσκο, που ήταν το δεξί χέρι του Χένρυ Κίσσινγκερ και στη συνέχεια στη Κύπρο μέσω των Χουντικών προδοτών στην Εθνική Φρουρά και των ντόπιων ανδρεικέλων τους.
Εκτός από το υποχείριο του Ιωαννίδη, τον Ν. Σαμψών, κανένας προδότης δεν δικάστηκε στην Κύπρο. Ισχυρές δυνάμεις τους προστάτευσαν και σε πολλές περιπτώσεις τους ανάδειξαν σε ισχυρούς παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής της Κύπρου.
Τον Εφιάλτη που πούλησε την ψυχή του στο Ξέρξη, προδίνοντας τους Έλληνες στις Θερμοπύλες, οι Σπαρτιάτες τον τιμώρησαν με θάνατο και οι Έλληνες έδωσαν το όνομά του στα φρικιαστικά όνειρά που ο καθένας έχει βιώσει. Στην Κύπρο, οι εφιάλτες ποτέ δεν απομακρύνθηκαν εντελώς από την εξουσία. Μέχρι και ανδριάντες τους έστησαν.
Μας λένε να ξεχάσουμε. Να διαγράψουμε τη μνήμη μας. Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα λαό είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις την ιστορία και την κουλτούρα του. Αν αυτό θέλουμε, μπορούμε να ξεχάσουμε…
