Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να αξιοποιήσει αυτά τα κονδύλια για μακροοικονομικούς στόχους, όπως η ανέγερση δημόσιων νηπιαγωγείων που έχει ανάγκη η χώρα και που θα παραμείνουν ως δημόσιο περιουσιακό στοιχείο στο διηνεκές, αποφάσισε να δώσει αυτά τα λεφτά σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία για 2-3 ή περισσότερα χρόνια και μετά όχι μόνο δε θα μείνει στο Δημόσιο κανένα περιουσιακό στοιχείο αλλά θα αναγκάζεται το κράτος – και κατ’ επέκταση ο φορολογούμενος πολίτης – να πληρώνει μεγάλα ποσά στα ιδιωτικά νηπιαγωγεία για την εκπαίδευση των νηπίων, εφόσον δε θα υπάρχουν, όπως και σήμερα, αρκετά δημόσια νηπιαγωγεία.
Μια στενόμυαλη πολιτική, αλλά κυρίως ιδιοτελείς πολιτικές επιδιώξεις και μια πολιτική εξυπηρέτησης συμφερόντων, παρόμοια με την πολιτική ξεπουλήματος του Συνεργατισμού σε ιδιωτική τράπεζα.
Είναι αυτή τη σχολή σκέψης που χρειάζεται σήμερα η Κύπρος; Ήρθε η ώρα να αναλάβει και ο λαός τις ευθύνες του. Ο λαός έχει αρκετά πειστήρια των πραγματικών προθέσεων των κυβερνώντων. Καμιά δικαιολογία για περισσότερη ανοχή δεν στέκει πια.
