Τα λόγια της Κατίνας Νικολάου, της γυναίκας ιδρυτικό μέλος του ΚΚΚ, έναν αιώνα πριν, περιγράφουν με γλαφυρότητα την κατάσταση στην οποία κλήθηκαν οι πρωτοπόρες γυναίκες της Κυπριακής Αριστεράς να αντιμετωπίσουν. Να ξυπνήσει η γυναίκα, σκλάβα του άντρα της, των προλήψεων, των προκαταλήψεων, του ίδιου του εαυτού της. Σκλάβα του συστήματος, σκλάβα της κοινωνίας. Ένα κεφάλι σκυφτό στις περιπέτειες, την εκμετάλλευση, τις δυσκολίες, τα προβλήματα.
Οι γυναίκες τις Κύπρου, οι γυναίκες του Λαϊκού Κινήματος έσπασαν τότε τα δεσμά και τόλμησαν. Βγήκαν από την κουζίνα, πάλεψαν από το ίδιο μετερίζι με τους άντρες, για το ψωμί, την αξιοπρέπεια, το δίκαιο, την ελευθερία, την ίδια τη ζωή. Τόλμησαν να υψώσουν φωνή μες τους δρόμους, μες τα εργοστάσια, μες τα χωράφια. Τόλμησαν να διεκδικήσουν δικαιώματα. Τόλμησαν να διεκδικήσουν μόρφωση, ν’ ανέβουν στο θεατρικό σανίδι, ν’ ασχοληθούν με την τέχνη και τον πολιτισμό.
Αναμφίβολα, η ΠΟΓΟ σφράγισε με την παρουσία και τη δράση της όσα κέρδισαν οι Κύπριες γυναίκες, όσα κατάφεραν να κατακτήσουν όλες αυτές τις δεκαετίες. Η προσφορά και η δράση της Οργάνωσης, πραγματικά πρωτοποριακή, έβγαλε τη γυναίκα, τις ανάγκες και τις προσδοκίες της στο προσκήνιο. Για όλες αυτές που άνοιξαν τον δρόμο, για όσα πρόσφεραν, για τους καινούριους δρόμους και ορίζοντες που άνοιξαν αξίζει φόρος τιμής και αναγνώριση. Η Κλειώ, η Κατίνα, η Πάτρα, η Αρτεμισία, η Αθανασία, η Μαρία, η Ειρήνη, η Ιφιγένεια, η Τούλα κι έπειτα η Φάνη, η Αγάθη, η Φωφώ, η Μαρούλα και τόσες άλλες. Είναι όλες αυτές που έγραψαν με ανεξίτηλο μελάνι το όνομα της ΠΟΓΟ στην ιστορική διαδρομή και τις κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος της πατρίδας μας.
Η ΠΟΓΟ όμως δεν πρέπει να συνεχίζει να υπάρχει απλώς για να θυμάται. Η ΠΟΓΟ υπάρχει, γιατί υπάρχουν ακόμα οι λόγοι που την γέννησαν.
Μέσα σε διαφορετικές συνθήκες και πλαίσιο, οι γυναίκες σήμερα εξακολουθούν να υφίστανται καταπίεση, εκμετάλλευση, διακρίσεις. Ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες. Αυτές οι συνθήκες αποτελούν τεράστια πρόκληση για την ΠΟΓΟ.
Ανισοτιμία, ανισομισθία, ενδοοικογενειακή βία, παρενόχληση, στερεότυπα, προκαταλήψεις, καταπίεση, ασήκωτες ευθύνες στο σπίτι, τεράστιο βάρος στη δουλειά. Αυτές είναι οι συνθήκες για τις γυναίκες της Κύπρου σήμερα, ιδιαίτερα τις νεαρές εργαζόμενες. Την ώρα που ακούνε για ισότητα, βλέπουν ότι αμείβονται λιγότερο από τους άντρες για την ίδια ή και περισσότερη δουλειά. Την ώρα που τους μιλούν για δικαιώματα, συζητούμε αν έχουν οι ίδιες δικαίωμα ν’ αποφασίζουν για το σώμα τους. Την ώρα που βλέπουν τις ακριβοπληρωμένες εκστρατείες που φιλοδοξούν να πείσουν την γυναίκα να ασχοληθεί με τα κοινά έχουν φορτωθεί την φροντίδα του σπιτιού, των παιδιών, των ηλικιωμένων. Την ώρα που ακούν τον Ν. Αναστασιάδη να τις κατσαδιάζει που δεν συμμετέχουν στα κοινά δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους για να βγουν από το σπίτι και αν βρεθεί ένα κέντρο απασχόλησης ή ένας σταθμός χρειάζονται σχεδόν μισό μισθό για να τον πληρώνουν.
Όλα αυτά απασχολούν την πλειοψηφία των νεαρών γυναικών στην Κύπρο. Σ’ αυτά προστίθενται τα ωράρια που έχουν αλωθεί, η υποβάθμιση της πρόσβασης σε υπηρεσίες δημόσιας υγείας, ο εξευτελισμός της γυναίκας σε μέσα ενημέρωσης, ο εξευτελισμός της από λογής αυτόκλητους ειδήμονες που μιλούν εξ’ ονόματός της και ερήμην της. Και έτσι μένει η σύγχρονη γυναίκα σήμερα στην Κύπρο, να έχει πάρει την σκυτάλη από τη γιαγιά της που λαθροβιεί με μια μικρή σύνταξη, από τη μητέρα της που γίνεται λάστιχο για την βοηθήσει και να τρέχει ασθμαίνοντας στον στίβο της ζωής για να καταφέρει το αυτονόητο: να έχει τη θέση που της αξίζει.
Μπορεί λοιπόν εδώ σ’ αυτή την αίθουσα να βρίσκεται η Ιστορία της ΠΟΓΟ, πλούσια και ένδοξη, σκαμμένη στα πρόσωπα των βετεράνων, κρυμμένη στις αφηγήσεις των εκατοντάδων ανώνυμων αγωνιστριών της ζωής, μα έξω βρίσκεται το μέλλον της. Το μέλλον της ΠΟΓΟ, το μέλλον της Κύπριας γυναίκας, το πεδίο του συνεχιζόμενου αγώνα. Έξω βρίσκονται οι αγωνίες της, οι προσδοκίες της, τα όνειρά της. Έξω στην κοινωνία βρίσκονται οι χιλιάδες των γυναικών, τις οποίες η ΠΟΓΟ πρέπει να εντοπίσει, να συναντήσει, να εμπνεύσει, να οργανώσει και να σπρώξει στον αγώνα και την προσπάθεια για να κερδίσουν όσα δικαιούνται, για να πραγματώσουν τα όνειρά τους, να συνεχίσουν τον δρόμο που θα οδηγήσει στην ουσιαστική ισοτιμία και την κοινωνική καταξίωση.
Εκεί έξω, λοιπόν, από αύριο η ΠΟΓΟ βγαίνει πιο δυναμικά, πιο μαχητικά, πιο αποφασιστικά. Ενδυναμωμένη από τις αποφάσεις του σημερινού συνεδρίου, η ΠΟΓΟ καλείται ξανά να δώσει πνοή στις προσδοκίες και τα όνειρα των γυναικών της Κύπρου. Της νέας, της εργαζόμενης, της συνταξιούχας, της μετανάστριας, της μονογονιού, της γυναίκας που είναι θύμα των εμπόρων και της βίας, της γυναίκας που δεν παραιτείται, που αγωνίζεται και που τελικά θα κερδίσει το δικό της μέλλον!
Ζήτω η ΠΟΓΟ!
Ζήτω η γυναίκα της Κύπρου!
