Πέρσι έλεγα, πως ίσως δεν αντιλαμβάνονται το βάραθρο στο οποίο οδηγείται ο τόπος.Τώρα πια θα έλεγα πως δεν τους νοιάζει, ή ίσως ακόμα και να βολεύονται με μια μοιρασμένη και επίσημα Κύπρο. Καμώνονται πως ασχολούνται με την πανδημία, ενώ αφήνουν την Κύπρο μεταφορικά μα και κυριολεκτικά να καίγεται.
Σε ότι αφορά δε τις προοπτικές μιας λύσης του Κυπριακού, τα πάντα γίνονται με σκοπό τις εντυπώσεις. Καμμιά ουσιαστική πρωτοβουλία για διάρρηξη του αδιεξόδου. Την ίδια στιγμή, η ηθική κατάπτωση φαίνεται να βολεύει το συνάφι της άρχουσας σήμερα τάξης, γιατί αφήνει ανοιχτά παράθυρα, που τους επιτρέπουν να λυμαίνονται τη χώρα.
- Και η Αμμόχωστος; Τι γίνεται με την Αμμόχωστο, αλλά και την υπόλοιπη σκλαβωμένη πατρίδα;
Φαίνεται να έχουν πια ξεγραφτεί απ’ τα κιτάπια των προτεραιοτήτων του Προέδρου και της αυλής του. Η Τουρκία προχωρά ανενόχλητη στον εποικισμό και την εκμετάλλευση ακόμα και της περιφραγμένης κλειστής περιοχής της πόλης, και το αυτί τους δεν ιδρώνει…
Πιο σημαντικό είναι να ενδυναμωθεί η πρόσδεση στο άρμα της Δύσης, η τακτοποίηση ημετέρων και η δημιουργία ευφάνταστου σκηνικού, για να συνεχίσουν να καρπώνονται με παράνομους τρόπους τους πόρους της χώρας.
Εμείς δε οι πρόσφυγες της Αμμοχώστου, που κάθε Ιούλη και Αύγουστο δεν μπορούμε να σβήσουμε το μέσα μας καμίνι, φέτος βλέπουμε τη γη να χάνεται κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας. Κι ας κάνει πολυεπίπεδες προσπάθειες ο Δήμος και το Δημοτικό Συμβούλιο. Τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση δεν κάνει όλα όσα πρέπει, αδυνατούμε να δούμε οποιαδήποτε ελπίδα.
Κι αν κάποιοι απλοί κάτοικοι της περιφραγμένης περιοχής της Αμμοχώστου, κάνουν σήμερα απελπισμένες και σίγουρα λανθασμένες κινήσεις, αποτεινόμενοι στην Τουρκία για να κερδίσουν ίσως κάτι, δεν φταίνε σίγουρα οι ίδιοι. Φταίει η αναλγησία και η απραξία της πολιτείας που δεν τους προστάτευσε. Προδίδονται ξανά από τη Δεξιά της Κύπρου, ακριβώς όπως και το 1974.
Δεν ξεχνούμε την προδοσία του Ιούλη. Χωρίς περιστροφές ονοματίζουμε γι’ ακόμα μια φορά τους προδότες. Τον Ιμπεριαλισμό κατ’ αρχή, μα και τα μίσθαρνα όργανα του, τη Χούντα των Αθηνών και την ΕΟΚΑ Β’ που άλωσε την Κύπρο από μέσα.
ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ
Αδύνατο εξ άλλου να ξεχάσουμε, αφού οι ίδιοι “ειδήμονες”, που τώρα συμβουλεύουν τους Βαρωσιώτες τι να μην κάνουν, φτάνουν στο σημείο να θεωρούν τον απλό λαό υπεύθυνο και για την τότε απώλεια της Αμμοχώστου, και όχι τους τάχα “κυβερνώντες”. Γιατί ο μόνος κυβερνήτης την εποχή εκείνη ήταν το χάος που η ΕΟΚΑ Β’ δημιούργησε!
Οι αντιφατικές στρατιωτικές ανακοινώσεις, για δήθεν επιτυχίες των “ημετέρων” δυνάμεων, η εγκατάλειψη μεμονωμένων στρατιωτών στο έλεος της τύχης τους, χωρίς να υπάρχει κάποιος να τους οδηγήσει τι να κάνουν, αλλά και το ότι όσοι πολεμούσαν, το έκαναν μ’ ένα παλιό “μαρτίνι”, που κάποτε συνοδευόταν και με άδεια φυσιγγιοθήκη, ήταν η αιτία κατάληψης της Αμμοχώστου…
Ήταν κυρίως το γεγονός πως οι πολίτες, τη στιγμή που έτρεχαν για να σωθούν απ’ τις βόμβες και τα μυδράλια, δεν είχαν καμιά καθοδήγηση για το τί έπρεπε να κάνουν, αφού οι υπερπατριώτες προτίμησαν να είναι μακριά, στην ασφάλεια των βουνών. Νομίζοντας δε πως φεύγουν απλά για λίγο, οι Αμμοχωστιανοί δεν πήραν ούτε καν τα απαραίτητα μαζί τους.
Κάποιοι δοκίμασαν να επιστρέψουν και να πάρουν έστω μια κονσέρβα συμπυκνωμένο γάλα για το μωρό. Κάποιοι για να πάρουν κάτι πολύτιμο γι’ αυτούς, μια φωτογραφία έστω, ή ένα έγγραφο που να επαληθεύει την ύπαρξη τους. Μονάδες τα κατάφεραν. Οι πιο πολλοί εκτελέστηκαν άνανδρα, ή είναι αγνοούμενοι μέχρι σήμερα. Αυτοί είχαν την ευθύνη να αντισταθούν;!…
Αυτή είναι η πραγματικότητα, κι ας κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο οι υπαίτιοι. Σε μια χώρα όπου καταλύθηκε η Δημοκρατία, όπου με πραξικόπημα αντικαταστάθηκε ο Πρόεδρος, και όπου τα λεφούσια των ανοργάνωτων πραξικοπηματιών ενδιαφέρονταν μόνο για να αποκομίσουν λάφυρα, να αποφύγουν σαν ο διάβολος το λιβάνι την πρώτη γραμμή, ή να εκδικηθούν όποιο δε συμφωνούσε μαζί τους, όπου οι μόνοι που πολεμούσαν ήταν οι αθώοι προοδευτικοί νέοι, κι αυτοί χωρίς όπλα πολλές φορές, όπου κυρίως κανένας δεν αναλάμβανε την όποια ευθύνη αποφάσεων, σαφώς και δεν υπήρχε ποιος να ενδιαφερθεί αν οι Τούρκοι σκόπευαν πραγματικά να καταλάβουν την Αμμόχωστο ή όχι.
Εγκαταλειμμένοι στο έλεος του εισβολέα εθνοφρουροί και έφεδροι, χωρίς απάντηση από κανένα αρμόδιο στο ερώτημα τους “τι να κάνουμε, πως να ενεργήσουμε”, έψαχναν να βρουν διαφυγή μέσα στους πορτοκαλεώνες, ή ακόμα και με μια μικρή βάρκα να περιπλέουν σε μικρή απόσταση απ’ τη στεριά, για να φτάσουν στη Λεμεσό, στην Πάφο…
Ποιοι να οργάνωναν την αντίσταση;
Αυτοί που στα ανακοινωθέντα τους έδιναν λανθασμένες πληροφορίες, απλά και μόνο για να περισώσουν την περηφάνεια τους, ή μήπως αυτοί που γύριζαν σούβλες στο Τρόοδος, γιορτάζοντας που έδιωξαν τον “Μούσκο”; Η Αμμόχωστος ήταν κι αυτή θύμα του ιδίου εγκλήματος και προδοσίας που κατάστρεψαν ολόκληρη την Κύπρο.
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Οι Αμμοχωστιανοί προδίδονται ξανά
από τη Δεξιά, ακριβώς όπως και το 1974
- Την ώρα που ο Ερντογάν προσκαλεί τους κατοίκους να απευθυνθούν στην Επιτροπή, ετοιμάζονται να ανασύρουν «το χαρτί του Εβκάφ» για να τους αφήσει στα κρύα του λουτρού
ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΟΛΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ
Το έγκλημα όμως δε σταμάτησε εδώ. Παρόλη την ύπαρξη ψηφισμάτων του ΟΗΕ, που ζητούσαν την άμεση παράδοση της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της, με το πρόσχημα της μη “Αμμοχωστοποίησης” του Κυπριακού, τίποτα δεν έγινε για τόσα χρόνια.
Φτάνουμε έτσι στο σημείο, όπου η Τουρκία αποφασίζει πως ήλθε η στιγμή να εποικήσει τελικά και την περιφραγμένη ακόμα περιοχή της Αμμοχώστου, μέσα στο πλαίσιο του απώτερου της σχεδίου για επικυριαρχία σε όλο το νησί. Και η ευθύνη γι’ αυτό, βαρύνει όχι μόνο την άλλη πλευρά.
Γιατί όταν ο κος Αναστασιάδης εγκατέλειπε στο Crans Montana τις συνομιλίες, ενδιαφερόμενος περισσότερο για την ανανέωση της παραμονής του στην εξουσία, αλλά και τον πλουτισμό από αντιδεοντολογικές συναλλαγές παρά για την πατρίδα, στην ουσία έδωσε το δικαίωμα στο νεοσουλτάνο της Άγκυρας να κάνει όσα κάνει σήμερα, προχωρώντας στα άνομα σχέδια του και με την Αμμόχωστο, αλλά υποθηκεύοντας ταυτόχρονα και το μέλλον ολόκληρης της Κύπρου.
Δεν ξεχνούμε λοιπόν, όχι μόνο γιατί κανένας δοσίλογος δεν βρήκε ακόμα το θάρρος για να ζητήσει συγγνώμη από τον Κυπριακό λαό, όχι μόνο γιατί επιφανή στελέχη της προδοσίας βρίσκονται τώρα στην Κυβέρνηση και τη Βουλή, αλλά και γιατί ο αγώνας δε μπορεί να εγκαταλειφθεί.
Γιατί τ’ αποτελέσματα της της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο γίνονται ακόμα χειρότερα. Γιατί οι Τουρκοκύπριοι μετατρέπονται σε μειονότητα, επιβάλλεται ο θρησκευτικός νόμος στα κατεχόμενα και ο εγκάθετος της Άγκυρας εκεί, ζητά καθαρά αναγνώριση και διχοτόμηση. Μια διχοτόμηση που θα φέρει την ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Τουρκία, και μετέπειτα την κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου. Το μέλλον λοιπόν πολύ ζοφερό. Για τα παιδιά μας κυρίως…
Είναι λοιπόν φυσικό επακόλουθο να νοιώθουμε τον κόσμο μας να χάνεται, σαν να μας έκαψαν ακόμα και τα φρένα. Ο θυμός δε δυναμώνει, γιατί το καζάνι που καίει μέσα μας, αντί να σβήσει, καίει πιο δυνατά. Για το άδικο, για το γιατί…
Κι είναι σαφές πως είμαστε στο και πέντε. Αμφισβητείται πια εξ ολοκλήρου το μέλλον της πατρίδας, αφού μετά το ναυάγιο και των τελευταίων συνομιλιών, όχι απλά τίποτα δε γίνεται, αλλά αντίθετα η Τουρκία θέτει περισσότερες, ακραίες αξιώσεις.
Υλοποιεί πια την απειλή εποικισμού και της περιφραγμένης περιοχής της Αμμοχώστου. Χωρίς οποιουσδήποτε ενδοιασμούς χαλά όπου θεωρεί σωστό, κτίζει υποδομές για τουριστική εκμετάλλευση της περιοχής, αλλά κυρίως, παίζοντας με τις αντοχές και τα συναισθήματα των Αμμοχωστιανών, τους τάζει τάχα επιστροφή…
- Εμπαίζοντας την παγκόσμια κοινή γνώμη και τους Βαρωσιώτες, κρύβει επιμελώς το χαρτί Εβκάφ, που παρόλον ότι απαντήθηκε με διεθνείς αποφάσεις δικαστηρίων, αφού στο τέλος εφαρμόζει δικές της προδιαγραφές για το Διεθνές Δίκαιο, θα το ανασύρει και πάλι, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού, όσους ελπίζουν για μια διευθέτηση.
Κι ενώ η Τουρκία εφαρμόζει τη λογική “απαιτώ συνεχώς πιο πολλά και στο τέλος σίγουρα θα τα πάρω”, και αυτό το κάνει γιατί έχει μεγάλη στρατιωτική δύναμη και στρατηγική θέση, τα συμφέροντα αυτών που υποτίθεται πως είναι σύμμαχοι μας, βάζουν τελικά στην άκρη το δίκαιο.
ΚΑΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΞΑΝΑ…
Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση και ο Πρόεδρος αναλώνονται σε κούφιες διακηρύξεις, το μόνο που αποδεικνύουν είναι άκρατη ευθυνοφοβία, που δεν τους αφήνει να δουν τη μοναδική οδό που υπάρχει για διέξοδο από τα αδιέξοδα, και που δεν είναι άλλη από το να αποδείξουν μια πραγματική επιμονή και ετοιμότητα για άμεση έναρξη συνομιλιών για ολική λύση.
Από το να αποδεχθούν κυρίως την Πολιτική ισότητα όπως αυτή αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ. Αδυνατεί ο κος Αναστασιάδης, ή ακόμα χειρότερα φοβούμαι πως δε θέλει, να κάνει τις ορθές κινήσεις για να απογυμνώσει την Τουρκία από επιχειρήματα.
Και ο Αύγουστος έρχεται ξανά… Με τη μνήμη να περιπλανάται στη δεύτερη φάση της εισβολής, μα και το ξεριζωμό των κατοίκων της αγαπημένης Αμμοχώστου. Και διερωτάσαι συνεχώς, πως θα κλείσει το κενό που 47 τώρα χρόνια νιώθεις μέσα σου.
Δύσκολο να κλείσει, αφού εκείνοι που θα έπρεπε να αγωνίζονται πιότερο από όλους, έχουν αλλού στραμμένο το βλέμμα. Στην ανάπτυξη των τραπεζών και όχι των ανθρώπων… Στο κτίσιμο πύργων για ξένους μεγιστάνες, που με αντάλλαγμα μια επένδυση αμφιβόλου απόδοσης και σίγουρα την έκνομη αποκομιδή κέρδους από κάποιους, δίνουνε σωρηδόν διαβατήρια. Κι αυτό την ίδια στιγμή που οι απλοί άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά και σπίτι… Πως να ’χεις θάρρος και ελπίδα…
Εμένα σαν Βαρωσιώτη, σαν έναν άνθρωπο που βρέθηκε μάλιστα για μια θητεία στο τιμόνι της πόλης με ενοχλεί πιότερο από οτιδήποτε άλλο, το ότι ενώ οι πιο πολλοί συμπολίτες μου βλέπουν και καταλαβαίνουν το τι πρέπει να γίνει, αλλά και το ποιοι ευθύνονται για τη μη επίλυση του Κυπριακού και τη μη επιστροφή στην πόλη μας, εν τούτοις συνεχίζουν πολιτικά να στηρίζουν αυτούς τους ίδιους ανθρώπους και κόμματα.
- Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν ακόμα; Μέσα σε συνθήκες ακόμα πιο δύσκολες απ’ ότι πριν ένα χρόνο, ακόμα και με πιθανούς επί πλέον συμβιβασμούς οι οποίοι όμως να μη θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της Κύπρου, προχωρούμε με στόχο μια λειτουργική και βιώσιμη λύση.
Συνεχίζουμε να ψάχνουμε ακόμα για διαδρόμους συνεννόησης με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους, οι οποίοι επίσης νιώθουν βαριά στο σβέρκο τους την μπότα του νεοσουλτάνου της Άγκυρας. Συνεχίζουμε τον αγώνα, με όποιους τρόπους μπορούμε.
Είναι σαφές πως η Κύπρος ανήκει σε όλους μας. Κύπριοι είμαστε όλοι. Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι, Λατίνοι, και όλοι όσοι νόμιμα ζουν στην αγαπημένη Κύπρο.
Θα πρέπει όμως, όλοι οι Αμμοχωστιανοί και οι άλλοι πρόσφυγες να βρουν το θάρρος, να στηρίξουν τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που αγωνίζονται ασταμάτητα και πραγματικά για την επιστροφή μας στην πόλη του Ευαγόρα, αλλά και σε όλες τις άλλες κατεχόμενες περιοχές. Που αγωνίζονται για την ολότητα και τη ενότητα της Κύπρου και του λαού μας.
Πριν 47 τόσα χρόνια η Αμμόχωστος προδόθηκε και παραδόθηκε. Όσο όμως κι αν είναι δύσκολο, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με αισιοδοξία. Έχουμε καθήκον να προετοιμαζόμαστε για την ημέρα της Ανάστασης της Κύπρου και της Αμμοχώστου.
Γιατί σίγουρα, ο διαχωρισμός και το άδικο δεν μπορεί να είναι το μέλλον αυτής της πατρίδας, γιατί ενώ μπορεί η Ανθρωπότητα να προχωρεί με πισωγυρίσματα κατά καιρούς, δεν μπορούμε παρά να πιστεύουμε πως αυτός ο πλανήτης μπορεί και θα έχει μέλλον.
Και επειδή θέλουμε να κλείσει εκείνο το κενό, που πήρε όπως πολλές φορές είπα τη θέση κάθε νοήματος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, πρέπει να κάνουμε ότι χρειάζεται για να πετύχουμε την επιστροφή και το ξαναζωντάνεμα της Αμμοχώστου, μα και κάθε άλλου υπό κατοχή μέρους την αγαπημένης Κύπρου. Την επιστροφή τους στο σύνολο των Κυπρίων…
Να συνεχίσουμε λοιπόν να πορευόμαστε όλοι μαζί, να θέλουμε και να νοιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι, όταν ζούμε σε συνεργασία κι όχι σε αντιπαράθεση, με όλους τους νόμιμους κατοίκους της Κύπρου. Να αντικαταστήσουμε τον Εθνικισμό με Διεθνισμό, το Σωβινισμό με Αλληλεγγύη και Αγάπη προς όλους τους συνανθρώπους μας.
Δε σταματούμε τον αγώνα για την επιστροφή στην πόλη μας, την αγαπημένη Αμμόχωστο. Θέλουμε να ζήσουμε ξανά όλοι μαζί, να κτίσουμε ξανά όλοι μαζί, να χαρούμε τις ακρογιαλιές της με αγάπη όλοι, να δημιουργήσουμε Πολιτισμό μαζί όπως παλιά, να μοιραζόμαστε τα προβλήματα μα και τις χαρές μας. Σαν ένας και μόνο λαός, ασχέτως Θρησκείας, Εθνικής προέλευσης, ή ακόμα και πολιτειακής μορφής, αρκεί να αποκλείονται οι ξένες επεμβάσεις και ο εκ νέου διαχωρισμός.
- Ο Γιαννάκης Σκορδής, είναι πρώην Δήμαρχος Αμμοχώστου – πρώην πρόεδρος του Παγκυπρίου Συμβουλίου Ειρήνης
