Εκάτσασιν οι άριστοι, τάχα τζι αποφασίσαν
τζι εφκάλαν μιαν απόφαση τζι έσσω μας εμαντρίσαν
έσσιει που τότες ως τωρά, πάσιν σαράντα μέρες
αφήκαν μας βαούμενους τζαι παίζουμεν… κουμέρες.
Κανεί σιορ τζι εν κόκκαλα, πότε εν να μας αννοίξουν
πόσον τζαιρόν στην μέγγενη ‘κόμα εν να μας σφίξουν;
Θα φκω έξω στους αγρούς, να σπάσω τη ρουτίνα
τζι ανάθθεμαν ο κορονιός, ‘κομα τζι η καραντίνα