Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται από το δίδυμο ιμπεριαλιστικό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 που διενήργησαν η ΕΟΚΑ Β΄ και η Ελληνική Χούντα και στις 20 Ιουλίου 1974, τη βάρβαρη τουρκική εισβολή της ΝΑΤΟϊκής Τουρκίας.
Για μισό αιώνα τώρα χρόνια, η Κύπρος θυμάται και τιμά όλους όσοι υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία και την πατρίδα εναντίον των δοσίλογων πραξικοπηματιών και του Τούρκου εισβολέα το 1974. Χιλιάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι αγνοούμενοι της κυπριακής τραγωδίας.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ: Στις 15 Ιουλίου η φασιστική οργάνωση ΕΟΚΑ Β΄ την οποία δημιούργησε ο Γρίβας και η Χούντα των Αθηνών προχωρούν στην υλοποίηση των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ και διενεργούν στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του εκλεγμένου Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄.
Ο Τούρκος Πρωθυπουργός, Μπουλέντ Ετζεβίτ, άρπαξε την ευκαιρία που επιζητούσε η Άγκυρα από πολύ καιρό και ισχυριζόμενος ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, εισέβαλε στο νησί στις 20 Ιουλίου 1974.
Με την κωδική ονομασία «Αττίλας» η τουρκική εισβολή ξεκίνησε στις 05.30 π.μ. στις 20 Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Οι αλεξιπτωτιστές έπεφταν μαζικά ενώ δυνάμεις πεζικού της Τουρκίας αποβιβάζονταν στις παραλίες της Κερύνειας. Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν.
- Η «κυβέρνηση» των πραξικοπηματιών της ΕΟΚΑ Β΄, του Νίκου Σαμψών παραιτήθηκε υπό το βάρος των εξελίξεων στις 23 Ιουλίου 1974 και την εξουσία ανέλαβε ο Γλαύκος Κληρίδης, τότε Πρόεδρος της Βουλής, όμως προσκύνησε τους πραξικοπηματίες και «ορκίστηκε» ως «πρόεδρος»!
Δεν δήλωσε ότι αναλάμβανε την εξουσία ως «Προεδρεύων της Δημοκρατίας» εν τη απουσία του εκλεγμένου Προέδρου Μακαρίου!
Στη Γενεύη άρχισαν πυρετώδεις διαβουλεύσεις για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης υπό την αιγίδα του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών, Τζον Κάλαχαν. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, εκπροσωπούμενη από τον Γλαύκο Κληρίδη, αξίωσε (για πρώτη φορά μετά το 1963) εφαρμογή των Συνθηκών της Ζυρίχης-Λονδίνου και του Κυπριακού Συντάγματος. Η Τουρκία αρνήθηκε και προέβαλε το πάγιο αίτημά της για γεωγραφικό χωρισμό του νησιού.
Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, Τουράν Γκιουνές, αντιπρότεινε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία θα ήταν δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος πολλών καντονιών, στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα έλεγχαν το 34% περίπου του νησιού. Ο Κληρίδης ζήτησε αναβολή 36 ή 48 ωρών, για να συμβουλευτεί το Υπουργικό Συμβούλιο. Οι Τούρκοι απέρριψαν το αίτημά του.
Ενόσω διαρκούσαν οι διπλωματικές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη δεν φαινόταν να επιτυγχάνεται αίσια έκβαση και η Τουρκία, αφού πρώτα στις 3:30 τα ξημερώματα της 14 Αυγούστου του 1974 απέσυρε την αντιπροσωπεία της, σε λιγότερο από 1 1/2 ώρα μετά (4:35 π.μ. της ίδιας ημέρας) προχώρησε και στο δεύτερο κύμα εισβολής υπό την κωδική ονομασία «Αττίλας 2» με την κατάληψη της Μόρφου, της Αμμοχώστου και της Καρπασίας.
Παρά τις εκκλήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ [Ψήφισμα 353 (1974)] και τη γρήγορη αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης στο νησί, η Τουρκία κατέλαβε το 36,2 τοις εκατό της εδαφικής επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκτόπισε βίαια περίπου 200.000 Ελληνοκυπρίους από τις εστίες τους.
Άλλοι 20.000 Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι παρέμειναν στις κατεχόμενες περιοχές, εξαναγκάστηκαν και αυτοί τελικά να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν καταφύγιο στις ελεγχόμενες από την κυπριακή Κυβέρνηση περιοχές. Μέχρι τον Απρίλιο 2013 λιγότεροι από 328 εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι και 109 Μαρωνίτες παρέμεναν στις κατεχόμενες περιοχές.
Πέραν της οικονομικής καταστροφής, αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής και τη βίαιης μετακίνησης πληθυσμού, περισσότερα από 3.000 άτομα σκοτώθηκαν ενώ εκατοντάδες άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται.
50 χρόνια μετά η Κύπρος εξακολουθεί να παραμένει διαιρεμένη. Οι διαχρονικές προσπάθειες, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για εξεύρεση μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, δεν έχουν αποδώσει καρπούς, λόγω της επιμονής της τουρκικής πλευράς να διατηρήσει τα επεμβατικά της δικαιώματα, τις αναχρονιστικές εγγυήσεις και να διασφαλίσει την παρουσία τουρκικού στρατού στο νησί. Όμως, την ίδια ώρα καταγράφονται και οι ευθύνες των κυβερνώντων της Δεξιάς, του Νίκου Αναστασιάδη – ΔΗΥ όπως και του Νίκου Χριστοδουλίδη, γιατί με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές που ακολουθούν, διευκολύνουν την Τουρκία στην προώθηση των σχεδίων της για παγίωση κι επέκταση των τετελεσμένων και τη μη λύση του Κυπριακού, με τον κίνδυνο μονιμοποίησης της διχοτόμησης να γίνεται όλο και πιο ορατός.
