Του ΧριΣ
Συμπληρώθηκαν τη Δευτέρα 50 ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα του μαύρου Iούλη του 1974, όταν μίσθαρνα όργανα της χούντας των Αθηνών και της EOKA B’, εκτελώντας τα ξενοκίνητα σχέδια σε βάρος της πατρίδας μας, ματοκύλισαν την Κύπρο και το λαό της. Αυτό που προηγήθηκε του πραξικοπήματος δεν ήταν εθνικός διχασμός. Για όσους έζησαν την εποχή είναι γνωστό ότι υπήρχε διχασμός της Δεξιάς για το πλιάτσικο της εξουσίας και κυρίως εφαρμογή Νατοϊκού σχεδίου με την προδοτική και επί χρήμασι συνεισφορά της ΕΟΚΑ Β΄.
Η Αριστερά και το Κέντρο δεν διχάστηκαν τότε, αλλά ήταν ενωμένοι στηρίζοντας το κυπριακό κράτος (αν και ελεγχόταν κυρίως από τη Δεξιά), σαν σύμβολο της ανεξαρτησίας και ελευθερίας.
Στις 15 του Ιούλη του 1974, με το σύνθημα «Αλέξανδρος εισήλθε νοσοκομείον» ο ταξίαρχος Γιωργίτσης, ανήγγειλε στην ηγεσία της Χούντας Αθηνών την έναρξη του σχεδίου για ανατροπή του Προέδρου της Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄.
- Έτσι δόθηκε η αφορμή για το δεύτερο μέρος του σχεδίου, που άνοιξε την κερκόπορτα της Κύπρου στις ορδές του Αττίλα, που έφερε την καταστροφή, το θάνατο, την προσφυγιά, τους αγνοούμενους.
Καινούριες λέξεις, άγνωστες μέχρι την ημέρα εκείνη, αλλά πολύ οδυνηρές, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, μπήκανε από τότε στο λεξιλόγιό μας: Εισβολή, κατοχή. Πόλεμος, νεκροί και τραυματίες. Aιχμάλωτοι και αγνοούμενοι. Πρόσφυγες, προσφυγικοί συνοικισμοί και εγκλωβισμένοι. Κι όλα αυτά στην ίδια μας την πατρίδα.
Όταν για μικροπράγματα πολίτες τιμωρούνται με πολύ πιο βαριές τιμωρίες, προδώσαντες την δημοκρατία και την πατρίδα στο τέλος αμείφθηκαν. Υπάρχουν ηθικές ευθύνες. Κανένας δε γονάτισε να ζητήσει συγνώμη για το έγκλημα της 15ης Ιουλίου 1974.
Από τότε, κάθε χρόνο τέτοια μέρα στρέφουμε τη μνήμη μας πίσω, στις μαύρες εκείνες μέρες του καλοκαιριού του 1974. Mε πρώτη την αποφράδα μέρα της 15ης Ιουλίου. Για να μνημονεύσουμε όλους εκείνους που με τη ζωή τους υπερασπίστηκαν πρώτα τη δημοκρατία και τη νομιμότητα και αργότερα την εδαφική ακεραιότητα της Kύπρου. Και για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα ώστε με ενότητα και αγώνα να δημιουργηθούν συνθήκες για τερματισμό του διαχωρισμού της πατρίδας και αποτροπή της οριστικής διχοτόμησης.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ
ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ
Η συναίνεση και ο παραμερισμός των προσωρινών προσωπικών συμφερόντων είτε οικονομικών, σε πόλεις που πετούν από τα κέρδη στις τσέπες λίγων, είτε πολιτικών με την ιδεολογία της διχοτόμησης, είναι προϋπόθεση για επιτυχή έκβαση των προσπαθειών για επανένωση της πατρίδας μας και αποχώρηση της Τουρκίας από τη γη μας, τη γη όλων των κυπρίων. Ούτε τα κατεχόμενα είναι Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, ούτε είναι επαρχία της Τουρκίας ούτε οι ελεύθερες περιοχές είναι δεύτερο ελληνικό κράτος.
Η κατάσταση γίνεται χειρότερη μέρα με τη μέρα, αλλά αυτό δεν το αντιλαμβάνονται όλοι. Ο ΟΗΕ, θέλει να κρατήσει μια διαδικασία ζωντανή για να αποφύγει τα χειρότερα, όμως οι κυβερνώντες δυσκολεύονται να αντιληφθούν ποιος έχει ανάγκη να πιαστεί από το χέρι του ΟΗΕ.
- Από τη μια οι ακραίες θέσεις του Τατάρ και από την άλλη η αφασία της πλευρά μας και οι εραστές των δύο κρατών, ενισχύουν τα τετελεσμένα με σύμμαχο τον χρόνο που περνά.
Ο τόπος χρειάζεται την ενότητα όπως τα κλαδιά στο μύθο του Αίσωπου, δε χρειάζεται όμως την επικοινωνιακή διαχείριση του κυπριακού ούτε τη διαστρέβλωση της ιστορίας ούτε τη λήθη, όπως ονειρεύονται μερικοί που στους ώμους τους είναι ασήκωτο το βάρος της ευθύνης για την κυπριακή τραγωδία.
Στη γειτονιά μας γίνονται δραματικές αλλαγές και δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει το αύριο. Η Τουρκία απλώνει στρατιωτικό χέρι στη Συρία, στο Κουρδιστάν, στο βόρειο Ιράκ και στην «γαλάζια πατρίδα» των επεκτατιστών νεοοθωμανιστών. Η στρατιωτική μηχανή του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και ισραηλίτικου μιλιταρισμού, σχεδιάζει και συσσωρεύει δυνάμεις για εξοβελισμό των Παλαιστινίων, επέμβαση στο Λίβανο και αμέσως μετά στη Συρία, καθ’ οδόν προς το Ιράν.
Η 15η Ιουλίου του 1974 μας άφησε κληρονομιά την τουρκική σημαία να κυματίζει ακόμα στη μισή Κύπρο και να μας κοροϊδεύει απλωμένη στην πλαγιά του Πενταδακτύλου, απλώνοντας την σκιά της προς τις μη κατεχόμενες περιοχές…
