Του Νικόλα ΚΟΥΜΟΥΣΙΗ
Αν ανατρέξουμε σε οποιοδήποτε λεξικό, απολυταρχικό ορίζεται ένα καθεστώς στο οποίο όλες οι εξουσίες, εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, είναι συγκεντρωμένες σε μία, υπό τον έλεγχο του μονάρχη.
Φυσικά εδώ στην Κύπρο δεν έχουμε ένα μονάρχη. Έχουμε όμως κάποιον, ο οποίος φρόντισε φεύγοντας από την εξουσία, να αφήσει πίσω του ένα στρατό από διορισμένους από τον ίδιο να τον υπηρετούν.
Και αλλοίμονο σε εκείνον ο οποίος θα όρθωνε το ανάστημα απένταντί του.
Αν αφήσουμε για λίγο το σκεπτικό της απόφασης του ανωτάτου δικαστηρίου για παύση του γενικού ελεγκτή, καλό θα ήταν να αναλογιστούμε ποιοι κίνησαν την διαδικασία εναντίον του και ποιοι πήραν την απόφαση να τον καρατομήσουν.
Είναι όλοι, μα όλοι διορισμένοι από τον Νίκο Αναστασιάδη. Τόσο ο γενικός και ο βοηθός γενικός εισαγγελέας (οι οποίοι διετέλεσαν και υπουργοί της κυβέρνησής του), όσο και τα μέλη του ανώτατου δικαστικού συμβουλίου.
Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, επέδειξαν τόση αξιοθαύμαστη ομοφωνία και τόσο μένος κατά του Οδυσσέα Μιχαηλίδη που δικαιολογημένα τίθενται τα κίνητρά τους υπό αμφισβήτηση.
Το έχω ξαναγράψει και δεν θα κουραστώ ποτέ να το επαναλαμβάνω: η μεγαλύτερη νίκη του Αναστασιάδη είναι πως κατάφερε να διαβρώσει όλους τους ανεξάρτητους και μη θεσμούς του κράτους, μετατρέποντάς τους σε ταράφια δικά του.
Αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτισμός, τι είναι;
