Με τη στάση του κ. Τατάρ περί δύο κρατών, φαίνεται αδύνατη οποιαδήποτε πρόοδος στο κυπριακό, ακόμα και απλή συνάντηση των ηγετών. Είναι πολύ δύσκολο η πρωτοβουλία του ΟΗΕ και της απεσταλμένης του Γ.Γ. κας Μαρία Ανχελα Ολγκίν Κουεγιάρ να οδηγήσει σε επανάληψη των συνομιλιών.
Αυτό που μένει είναι αυτό που είπε η κα Ολγκίν Κουεγιάρ ότι «ελπίζω οι ηγέτες να ακούνε τον κόσµο, την κοινωνία των πολιτών, και νοµίζω ότι είναι ευθύνη των ηγετών και για αυτό προσπαθώ, να συνεχίσω να εργάζοµαι, γι’ αυτό το κοινό έδαφος».
Η ελπίδα σήμερα είναι η στάση και οι ενέργειες της κοινωνίας των πολιτών στις δύο κοινότητες. Και όχι μόνο η ενεργοποίηση τους ώστε να ασκηθεί πίεση στους δύο ηγέτες, αλλά ίσως και κάτι περισσότερο, αυτό που συμβαίνει σε κάποιες στιγμές στην ιστορία που οι ενέργειες των λαών αλλάζουν τον ρουν της ιστορίας, ρίχνουν τείχη.
- Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις και αν η θέληση του λαού μπορεί να μεταφραστεί σε πράξη και ενέργειες ανατροπής.
Τα καθεστώτα κάνουν ότι μπορούν για να μη γίνει κάτι τέτοιο, όμως η επίμονη φωνή των μαζών υπαγορεύει στο τέλος στους άρχοντες τη συμπεριφορά τους. Υπάρχουν παραδείγματα που δείχνουν τη γρήγορη αύξηση της δύναμης των μαζών που έφερε αποτέλεσμα.. Για παράδειγμα οι διαδηλώσεις των Τουρκοκυπρίων το 2003 που οδήγησαν στην αλλαγή ηγεσίας και στη συνέχεια συνομιλίες για το Κυπριακό, η πτώση του τείχους του Βερολίνου κ.α.
Αν δεν μείνουμε στις πολυθρόνες όπως μας θέλουν, θα επέλθει η ώρα των μαζών, και χέρια απρονόητα θα ανατρέψουν όλα τα κιγκλιδώματα και συρματοπλέγματα που κρατούν την πατρίδα μας χωρισμένη.
ΧριΣ
