Του Νίκου ΚΟΥΖΟΥΠΗ
Το κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται για πρώτη φορά από τη δημιουργία του σε μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο στασιμότητας. Το πιο επικίνδυνο όμως έγκειται στο γεγονός ότι η παρούσα στασιμότητα συνοδεύεται από νέα τετελεσμένα, που εμβαθύνουν τη διχοτόμηση όχι μόνο επί εδάφους, αλλά και σε συνειδήσεις. Ρητορικά όλοι μιλούν για λύση, ο καθένας όμως την αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Είτε μας αρέσει είτε όχι δυστυχώς η σύγχυση που δημιουργείται μέσα στην κοινή γνώμη είναι τέτοια, που δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να καπηλεύεται και να χρησιμοποιεί το κυπριακό για την προσκόμιση εφήμερου και ευκαιριακού πολιτικού οφέλους.
Η διχοτόμηση όμως δεν προωθείται μόνο από τους ομιλούντες για την ανάγκη ύπαρξης δυο κρατών στην Κύπρο και για δήθεν καθαρές λύσεις, υπονοώντας βασικά τη στρατιωτική, αλλά και από αυτούς, οι οποίοι τάχατες αποδέχονται ως βάση λύσης τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, όμως προσθέτουν με το «σωστό» περιεχόμενο ή με «ουρές».
Εάν οι πρώτοι είναι σαφείς στις τοποθετήσεις τους γιατί είτε μιλάς για δυο κράτη, είτε μιλάς να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, είτε να αναμένουμε σε ένα νεφελώδες μέλλον την αλλαγή των συγκυριών και του συσχετισμού δυνάμεων στην πράξη χύνουν νερό στο μύλο της διχοτόμησης του νησιού και της συνέχισης της διαίρεσης του λαού μας.
Οι άλλοι με ένα ραφιναρισμένο τρόπο εργάζονται εργολαβικά για τη διαιώνιση της διχοτόμησης γιατί η φραστική αποδοχή της δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας συνοδεύεται με την αναίρεση βασικών πτυχών της, αλλά και βασικών συγκλήσεων, που επιτεύχθηκαν στο παρελθόν, πράγμα που στην ουσία παραπέμπουν σε ατέρμονες και σε βάθος χρόνου διαπραγματεύσεις ή ακόμα και σε διαπραγμάτευση από την αρχή ή και από μηδενική βάση.
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ
ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΒΙΩΣΙΜΗ ΛΥΣΗ
Το ζητούμενο όμως τη δεδομένη στιγμή για τις δυνάμεις που επιζητούν μια βιώσιμη λύση, που να αίρει τη διχοτόμηση και να επανενώνει το λαό μας, είναι η επανέναρξη της διαπραγματευτικής διαδικασίας και η διαφύλαξη του επιτευχθέντος κεκτημένου των συνομιλιών, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με τη σταθερότητα σε θέσεις αρχών, αλλά και στο κεκτημένο των διαπραγματεύσεων.
- Η επικρατούσα όμως πολιτική κατάσταση σήμερα στο κυπριακό δεν είναι και τόσο ευοίωνη, ούτε δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για μια θετική ατζέντα, που θα μπορούσε να σπάσει το αδιέξοδο.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά, όπως και οι προοδευτικές δυνάμεις της τουρκοκυπριακής κοινότητας επείγονται για μια ορθή και υπό τις περιστάσεις όσον το δυνατόν πιο δίκαιη λύση γιατί πέραν της διαιώνισης της διχοτόμησης, επικρέμεται και ο κίνδυνος μιας πλήρους αφομοίωσης των κατεχομένων και κατά συνέπεια και των Τουρκοκυπρίων από την Τουρκία, που θα αποτελέσει τον προπομπό της πλήρους κυριαρχίας της κατοχικής δύναμης επί της Κύπρου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ – ΔΗΣΥ!
Το κυπριακό πάντα αποτελούσε πεδίο χειρισμού από τον εκάστοτε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ταυτόχρονα θεωρείται και ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Εδώ και δέκα μήνες το κυπριακό βρίσκεται υπό τη διαχείριση του Νίκου Χριστοδουλίδη, η εκλογή του οποίου στην προεδρία δεν δημιούργησε και τις όποιες ελπίδες για πραγματικό ξεπέρασμα του αδιεξόδου και προώθησης πολιτικών για επανέναρξη των συνομιλιών. Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, ούτε και αυθαίρετο γιατί ο νυν πρόεδρος για εννιά χρόνια ήταν από τους στυλοβάτες της διακυβέρνησης Αναστασιάδη-Συναγερμού, που τελικά με διάφορους τακτικισμούς οδήγησε το κυπριακό στο πιο παρατεταμένο στο χρόνο αδιέξοδο μετά την κατάρρευση της διαπραγματευτικής διαδικασίας στο Κραν Μοντανά το 2017.
Οφείλουμε όμως να τους πιστώσουμε μια επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση του κυπριακού, που με την αμέριστη υποστήριξη των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης κατόρθωσαν να ποδηγετήσουν σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης είτε με τη δημιουργία ψευδαισθήσεων (τριμερείς συνεργασίες, στρατηγικοί εταίροι), είτε πουλώντας πατριωτικές κορώνες.
Το αποτέλεσμα όμως μιας τέτοιας διαχείρισης είναι ότι μέχρι και τις μέρες μας τα αδιέξοδα συνεχίζονται, η Τουρκία ως κατοχική δύναμη ουσιαστικά μένει στο απυρόβλητο και απενοχοποιημένη, ενώ συνεχίζονται νέα τετελεσμένα επί εδάφους, που ενισχύουν και διαιωνίζουν την κατοχή και τη διχοτόμηση.
- Η πολυδιάστατη και ευφάνταστη πολιτική του Ν. Χριστοδουλίδη ως Υπουργός Εξωτερικών της διακυβέρνησης Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ συνεχίζεται και σήμερα, που κατέχει το αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας.
Απλώς να υπενθυμίσουμε τα περί μπλόφας των Τούρκων για το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, που στις μέρες της διακυβέρνησης του προωθήθηκαν και σε άλλα σημεία της νεκρής ζώνης (Πύλα, Δερύνεια, Άγιος Δομέτιος). Όπως επίσης οι αναμενόμενες τότε κυρώσεις από την Ε.Ε. ενάντια στην Τουρκία που θα την πονούσαν, μια πολιτική, που συνεχίσθηκε με την ανάληψη της προεδρίας με την πρόταση για την ανάγκη διορισμού εκπροσώπου της Ε.Ε. για το κυπριακό, που ακόμα αναμένεται η υλοποίηση της δέκα μήνες από την εξαγγελία της.
Τώρα προωθείται με πάσα σοβαρότητα η νομική διαδικασία για τις παράνομες αναπτύξεις γης στην κατεχόμενη περιοχή του Τρικώμου, που στο τέλος θα προσομοιάσει με τις προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις κατεχόμενες περιουσίες, που θα γονάτιζαν οικονομικά την Τουρκία γιατί δεν θα μπορούσε να αντέξει το βάρος των αποζημιώσεων…
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΣΤΗ ΝΕΑ
ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ
Το κυπριακό όμως πρώτιστα είναι πολιτικό θέμα με τις διεθνείς πτυχές του (ως πρόβλημα εισβολής, κατοχής, εγγυήσεων κ.ά.), αλλά ταυτόχρονα και με τις εσωτερικές του πτυχές (εσωτερική κρατική δομή, σχέσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων κ.ά.) που επιδέχονται πολιτικές λύσεις, στηριζόμενες στις αποφάσεις του ΟΗΕ, στις επιτευχθείσες συγκλίσεις, στο πλαίσιο του Γ.Γ. του ΟΗΕ.
Τον αναμενόμενο διορισμό προσωπικής εκπροσώπου του Γ.Γ. για να διερευνήσει την ύπαρξη κοινού εδάφους για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, παρά τις υπάρχουσες αντιξοότητες, η Ελληνοκυπριακή πλευρά θα πρέπει να τον εκμεταλλευτεί κατά τρόπον ώστε η κατοχική δύναμη να δοκιμαστεί για τις προθέσεις της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
- Αυτό όμως μπορεί να επιτευχθεί μακριά από επικοινωνιακά παιχνίδια και τακτικισμούς, αλλά και με μια στοχοπροσηλωμένη πολιτική από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη ως διαπραγματευτή της Ελληνοκυπριακής κοινότητας στο κεκτημένο των συνομιλιών.
Παρά την επιθυμία μας όμως οφείλουμε να καταθέσουμε και τις αμφιβολίες μας, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τον περίγυρο και τους στενούς συνεργάτες του Προέδρου, όσο φυσικά και το παρελθόν του.
