Του ΧριΣ
Οι ανθρωποθυσίες με αφορμή την επίθεση της ακροδεξιάς ισλαμιστικής Χαμάς, και στο βάθος την κατοχή της Ιερουσαλήμ, δεν γίνεται για αυτό που φαίνεται για την θρησκεία, αλλά για την πολιτική και την διεκδίκηση πατρίδας. Οι θρησκείες είναι το βαγόνι που μεταφέρει τις πολιτικές των επιτηδείων, που εκμεταλλεύονται τους αφελείς πιστούς για να τους φανατίσουν εναντίον των αλλόπιστων και να τους βάλουν να σκοτώνονται για να πετύχουν, όπως πιστεύουν, τους πολιτικούς τους στόχους δια της σύγκρουσης.
Οι Εβραίοι Ισραηλινοί μπορεί να είναι πλειοψηφία μέσα στον ισραηλινό λαό, αλλά ανάμεσά τους υπάρχουν και Άραβες και Χριστιανοί και Δρούζοι και άθρησκοι. Οι μουσουλμάνοι μπορεί να είναι πλειοψηφία ανάμεσα στους Παλαιστινίους, αλλά υπάρχουν και Άραβες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Προτεστάντες και Καθολικοί. Και δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος οτιδήποτε από όλα αυτά για να πάρει το όπλο και να πολεμήσει τους άλλους. Αρκεί να τον φανατίσουν και να του τάξουν οτιδήποτε είτε σε αυτή είτε στην άλλη ζωή που το θύμα πιστεύει.
Οι θρησκείες λειτουργούν αντικειμενικά ως ο βραχίονας της κάθε καταπιεστικής εξουσίας, η οποία μόνο οφέλη έχει από ένα «εργαλείο» όπως η θρησκεία, που καλλιεργεί στον αδικημένο αυτού του κόσμου την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, ακόμα και με μαρτυρικό θάνατο, με γήινα ανταλλάγματα από μέρους του, όπως η πολιτική στήριξη και η χρησιμοποίηση τους ως μαχητή δήθεν της θρησκείας αλλά στην ουσία του στήριξη του πολιτικού και των συμφερόντων που αυτός εκπροσωπεί.
Όταν οι Ισραηλινοί δεν αναγνωρίζουν κράτος στους Παλαιστινίους είναι γιατί ήλπιζαν και ελπίζουν ότι αυτοί με κάποιο τρόπο θα συγχωνεύονταν με άλλα αραβικά κράτη ή θα έφευγαν για άλλες χώρες και θα έμενε ολόκληρο το Παλαιστινιακό έδαφος για το ισραηλινό κράτος.Το αντίστοιχο πίστευαν και πολλοί Παλαιστίνιοι για τους Ισραηλινούς.
- Η μη αποδοχή του άλλου ήταν και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι αμοιβαία και δεν αντανακλά τόσο θρησκευτικές αλλά κυρίως πολιτικές διαφορές που είναι και εδαφικές και έχουν σχέση και με τους φυσικούς πόρους όπως το νερό, τώρα και το φυσικό αέριο.
Αυτή η αντιπαλότητα που ξεκίνησε από το 1948, όταν οι ισραηλίτες πήραν, ή τους έδωσαν οι Εγγλέζοι, μέρος της παλιάς Παλαιστίνης και ξεκίνησαν να υπάρχουν ως κράτος, μόνο δεινά έχει δώσει στους δύο λαούς.
Πριν το 1948 και για πολλούς αιώνες η Παλαιστίνη ήταν κοινή πατρίδα όλων που ζούσαν εκεί ως ένας λαός με διαφορετικές θρησκείες. Με την επικράτηση ακροδεξιών εξτρεμιστών όπως είναι η κυβέρνηση Νετανιάχου και η Χαμάς, τα πράγματα οξύνθηκαν πολύ περισσότερο.
- Η κυβέρνηση του Ισραήλ, μια διέξοδο έχει. Να επιστρέψει στους Παλαιστινίους τα εδάφη που τους ανήκουν, στα σύνορα του 1967, και να αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος.
Η σύγκρουση στην Παλαιστίνη δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία αλλά με την κυριαρχία. Όπως ας πούμε στην Βόρεια Ιρλανδία η σύγκρουση δεν ήταν αν θα ήταν η χώρα καθολική ή προτεσταντική, αλλά αν θα ήταν Ιρλανδική ή Βρετανική. Όπως το ζήτημα στην Κύπρο δεν είναι αν θα είναι χριστιανική ή μουσουλμανική αλλά αν θα είναι κυπριακή ή τουρκική ή ελληνική. Παρόμοιο το πρόβλημα και στην Παλαιστίνη. Ο πόλεμος δεν γίνεται για το αν η περιοχή θα είναι εβραϊκή ή μουσουλμανική αλλά για το αν θα είναι ισραηλινή ή παλαιστινιακή.
