Όπως το περιγράφει σε συνέντευξή της στο Φιλελεύθερο η κα Μαίρη Εργατούδη, εργαζόμενη στο προεδρικό όταν έγινε το πραξικόπημα, είχαμε «από τη μια την τεράστια πλειοψηφία του λαού και από την άλλη μια κλίκα παράνομων, οι οποίοι τη διαφωνία τους επέλεξαν να την εκφράζουν με δολοφονίες και βομβιστικές επιθέσεις».
- Αυτά τα δύο «άκρα» ο τότε ηγέτης της Δεξιάς και του κόμματος που στέγασε αργότερα τους πραξικοπηματίες Γλαύκος Κληρίδης, το ονόμασε «βία και αντιβία».
Την «αντιβία» κατά την άποψη του την ασκούσαν οι μερικές εκατοντάδες μέλη της ΕΟΚΑ Β΄.
Σήμερα η ηγέτιδα του ίδιου κόμματος, η κα Αννίτα Δημητρίου, μιλά για τα δύο άκρα, όπου το ένα άκρο είναι οι ακροδεξιοί κουκουλοφόροι που καίνε περιουσίες, κλέβουν και κτυπούν ανθρώπους με ρόπαλα, σιδερογροθιές και κλωτσιές.
Και στις δύο περιπτώσεις σκοπός της παραπλανητικής αυτής ορολογίας είναι το ξέπλυμα της φασιστικής άκρας Δεξιάς και το στρώσιμο του δρόμου για την κανονικοποίηση της «πολιτικής της έκφρασης», που τότε ήταν η ΕΟΚΑ Β΄ μέσα στο ΔΗ.ΣΥ και σήμερα είναι κυρίως το ΕΛΑΜ.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
