Βέβαια το χορό άνοιξε ο υφυπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο οποίος προφανώς κατάλαβε πως ήταν υποψήφιος για έξοδο και είπε να ανοίξει την πόρτα μόνος του.
Το ζήτημα δεν είναι ο Χατζηγιάννης ή ο όποιος Χατζηγιάννης. Είναι γιατί μια κυβέρνηση και ένας πρόεδρος με θητεία μόλις έξι μηνών, να θέλει να αλλάξει αρκετούς συνεργάτες του.
Η απάντηση φυσικά είναι απλή: Ο συγκεκριμένος έχει εκλεγεί όχι με την υποστήριξη του ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων του τόπου, αλλά με την στήριξη ενός συνονθυλεύματος αντίρροπων πολιτικών δυνάμεων, με την κάθε μια να έχει την δική της ατζέντα.
Αναγκαστικά προχώρησε σε διορισμούς όχι με βάση μόνο την αξία των προσώπων, αλλά και στην ανάγκη να μην κακοφανιστεί κανένας.
Το αποτέλεσμα αυτή η στήλη το έχει περιγράψει ξανά: από αυτόν τον αχταρμά προέκυψε ένα υπουργικό συμβούλιο με ορισμένα από τα μέλη του να νομίζουν πως βρίσκονται σε παιδική χαρά και όχι σε πολιτικό όργανο.
Εξ ου και η ανάγκη τώρα για ανασχηματισμό, μετά τις σφαλιάρες που έφαγε η κυβέρνηση λόγο της ανικανότητας τους.
Δυστυχώς αν πω πως είμαι αισιόδοξος για τους νέους διορισμούς, θα λέω ψέματα.
