Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει βαλθεί να σμικρύνει αυτή την περίοδο. Τόσο όσο περίπου να είναι ανύπαρκτη.
Γιατί σε διάστημα δύο μηνών, από το τέλος του Φεβρουαρίου που ανέλαβε καθήκοντα, έχει περιπέσει σε τόσες γκάφες, όσες προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν σε μια ολόκληρη πενταετία.
Από πρωτοβουλίες στο κυπριακό, οι οποίες αποδείχθηκαν, μετά και από δική του παραδοχή, μούφα, (κάτι non paper που δεν έκανε τον κόπο να τα δώσει σε κανένα και τα κράτησε για τον εαυτό του), σε προσλήψεις και τοποθετήσεις σε καίρια πόστα ανθρώπων που τα πτυχία τους έμπαζαν από παντού ή ακόμη δεν είχαν πανεπιστημιακά προσόντα.
Όλα αυτά πέραν των τοποθετήσεων στο προεδρικό συγγενών και κουμπάρων, καταστρατηγώντας κάθε έννοια πολιτικής ηθικής.
Τονίζω το πολιτικής ηθικής, γιατί ο προκάτοχός του φρόντισε να αφήσει ένα σύστημα προσλήψεων στο προεδρικό, το οποίο έχει περισσότερες τρύπες και από ελβετικό τυρί.
Νομικά λοιπόν ο Χριστοδουλίδης μπορεί να είναι καλυμμένος να προχωρεί με αυτό τον τρόπο, ηθικά όμως ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα άτομο το οποίο έχει εκλεγεί με προμετωπίδα την αξιοκρατία και την χρηστή διοίκηση.
Οι μάσκες έπεσαν γρήγορα. Πολύ γρήγορα!
