Εάν αναφερόμαστε στον «γκλάμουρ» πολιτισμό, ο οποίος ανθεί κατά κόρον σήμερα στις νυχτερινές πίστες και εξυπηρετεί μόνο τη φανταχτερή διασκέδαση, χωρίς καμία εμβάθυνση στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, τότε ο Χατζηγιάννης είναι ένα κατάλληλο πρόσωπο για μια τέτοια θέση.
Εάν όμως αναφερόμαστε στην ψυχαγωγία, η οποία φροντίζει πέραν από την προσφορά τέρψης, να εξευγενίζει την ψυχή, αποσκοπώντας στο να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, να βελτιώνουμε την αντίληψη για τον κόσμο γύρω μας, να προβληματιζόμαστε, να γινόμαστε περισσότερο ηθικοί, να πλάθουμε τη φαντασία μας, να αγωνιζόμαστε και εν τέλει να γινόμαστε ολοκληρωμένοι, τότε ο συγκεκριμένος διορισμός κρίνεται ως ατυχέστατος.
Και εδώ η κριτική είναι ξεκάθαρα πολιτική και δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο αυτό καθαυτό. Η κριτική στοχεύει τον Νίκο Χριστοδουλίδη, ο οποίος προχώρησε στον συγκεκριμένο διορισμό, όχι με κριτήρια ανάλογα του κύρους της συγκεκριμένης θέσης, αλλά ξεκάθαρα ως εξαργύρωση της επιταγής στήριξης του Χατζηγιάννη προς την υποψηφιότητα του.
Ο υφυπουργός, όπως και ο κάθε υπουργός, δεν είναι ένας απλός διεκπεραιωτής αποφάσεων, αλλά αντίθετα είναι το πρόσωπο που οφείλει να παράγει υψηλή πολιτική στον κάθε τομέα. Στο Υφυπουργείο Πολιτισμού, εάν θέλεις να δείξεις ότι εκτιμάς τον πολιτισμό και ότι στηρίζεσαι σε αυτόν για να φτιάξεις μια καλύτερη κοινωνία, διορίζεις ανθρώπους με κύρος, αντίληψη και γνώσεις στο εγχώριο πολιτισμικό γίγνεσθαι, οι οποίοι έχουν όραμα για το πως ο πολιτισμός θα υπηρετήσει τα πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες και θα γίνει κτήμα του λαού. Ο συγκεκριμένος υφυπουργός σίγουρα δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Οι λόγοι έχουν ήδη αναφερθεί από πολλούς και η επανάληψη τους κρίνεται μη αναγκαία.
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο και πιθανότατα να ισχύει, παρά τους 6,000 τόμους βιβλίων (sic.), είναι ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης, πέραν από την εξαργύρωση, έχει όντως την αντίληψη ότι ο πολιτισμός είναι απλά η διασκέδαση, χωρίς οποιοδήποτε ψυχικό υπόβαθρο. Επί Χούντας, οι πραξικοπηματίες προσέφεραν «άρτον και θεάματα» (φιέστες και ποδόσφαιρο), εξαγοράζοντας την κοινωνική συνείδηση, από ένα λαό ο οποίος στο μεγαλύτερο του ποσοστό αρκείτο στην επιφανειακή διασκέδαση. Εμένα προσωπικά, αλλά και πολλών άλλων συμπατριωτών μας, αυτό δεν μου αρκεί και θα σταθούμε ξεκάθαρα απέναντι σε τέτοιες πολιτικές.
Το άρθρο αυτό δεν το γράφω για να διχάσω, τουναντίον το γράφω για να προβληματιστούμε, για να γίνει μία εποικοδομητική συζήτηση, με την ελπίδα ότι όλο και περισσότεροι από εμάς θα αντιληφθούμε την αξία και την έννοια του πολιτισμού και θα καταλήξουμε όλοι μαζί ως κοινωνία, στην υπεράσπιση του. Στην τελική, αν έχει κάτι που μας σώζει ακόμη, που μας κρατά ζωντανούς και μας δίνει ελπίδα,
* Αχιλλέας Αχιλλέως
Μέλος Επαρχιακής Επιτροπής ΑΚΕΛ Λεμεσού
Για σχόλια: www.facebook.com/achilleas.achilleos
