Της Κατερίνας Νεοφύτου
Η σύγχρονη δημοκρατία των νεοφιλελεύθερων αστικών ευρωπαϊκών, και όχι μόνο, κρατών μας βγαίνει όλο και από πιο δεξιά. Με αφορμή την οικονομική κρίση και με επιχειρήματα του τύπου «αυτό επιβάλλει η ανάγκη», «να κάνουμε θυσίες για το καλό της πατρίδας», στοχεύουν στη δημιουργία συναισθημάτων απογοήτευσης, απάθειας και μοιρολατρίας μέσα στον κόσμο.
Πολιτικές, τις οποίες εδώ και δεκαετίας προσπαθούσαν να επιβάλουν και συναντούσαν την αντίσταση του οργανωμένου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των πολιτών ευρύτερα, τώρα χρυσώνονται με το «δίκαιο της ανάγκης» και γαρνίρονται με τη δημιουργία του φόβου ότι αυτές οι επιλογές είναι μονόδρομος και αν δεν τις κάνουμε θα χαθούμε. Οι συνταγές τους όπου εφαρμόστηκαν έφεραν περισσότερη καταστροφή, δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα και έσπρωξαν ολόκληρους λαούς στην εξαθλίωση. Συνταγές οι οποίες ακολοθούνται πιστά και στη δική μας πατρίδα και που δυστυχώς θα αποτύχουν.
Η παρουσίαση των δικών τους λύσεων ως η μόνη επιλογή για να ανακάμψει η οικονομία, να βγούμε από την ύφεση, να μειωθεί η ανεργία, ζητώντας τη συναίνεση των πολιτών, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Οι πολίτες ανήμποροι να αντιληφθούν το εύρος της καταστροφής που επίκειται ξεκίνησαν στην πλειοψηφία τους να δέχονται μοιρολατρικά μια μοίρα η οποία είναι αποδεδειγμένα καταστροφική.
Οι φωνές για άλλες επιλογές, για άλλους δρόμους δεν προβάλλονται. Τέτοιες φωνές που δεν δέχονται μοιρολατρικά τους μονοδρόμους και τα αδιέξοδο τους, φωνές που δίνουν ελπίδα και προοπτική αγνοούνται εντέχνως για να μην ξυπνήσουν οι πολίτες. Για να μην πληθύνουν οι φωνές που αντιστέκονται και ζητούν μια ηλιαχτίδα φωτός που θα λαμπρύνει το μέλλον τους.
Η συζήτηση εναλλακτικών επιλογών εκτός μνημονίου που θα μας απαλλάσσει από την κηδεμονία και δεν θα εκχωρείται η κυριαρχία του κράτους μας σε τρίτους, όχι μόνο δεν βρίσκει ευήκοον ου από τους κυβερνώντες και συγκυβερνώντες αλλά τηρείται και σιγή ιχθύος από τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ. Σαν ένα συντονισμένο και καλοστημένο realityshow τα ΜΜΕ δεν προβάλλουν φωνές που να διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική και διαχείριση της όλης κατάστασης, φιλτράρουν ειδήσεις και παρουσιάζουν μια εικόνα πλασματική που να δικαιολογεί χειρισμούς και καταστάσεις.
Και «εμείς» απολαμβάνουμε την υποτιθέμενη δημοκρατία μας, τον υποτιθέμενο πλουραλισμό μας, την υποτιθέμενη πολυφωνία μας που βρωμάει φασισμό μέσα από ένα επίπλαστο κόσμο εντυπώσεων, επικοινωνιακών τρικ και δημιουργίας πλαστών συνειδήσεων.
Φρόντισαν να μας περάσουν τη λογική ότι θα υπομένουμε και θα υποστούμε τη «μοίρα» μας αγόγγυστα μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα. Να μην κάνουμε όνειρα για μας και τα παιδιά μας. Αναγκαστικώς να αναβάλουμε μέχρις ότου….
Και όμως δεν είναι έτσι. Γιατί μέχρις ότου να το πάρουμε χαμπάρι ότι τα πράγματα μπορούν να είναι και αλλιώς θα μας έχουν αλλάξει ριζικά και δεν θα μείνει τίποτα παρά μια φευγαλέα ανάμνηση του ποιοι ήμασταν κάποτε. Γιατί θα μας έχουν πείσει ότι ήμασταν ένα λάθος του παρελθόντος, ότι φταίει η ζωή μας που ήταν πιο ανέμελη, ότι φταίμε που θέλαμε να ζούμε καλύτερα, ότι φταίει η καλοπέραση…άκουσον -άκουσον … θα μας πείσουν ότι η ευημερία, η ευτυχία, ο προγραμματισμός για το μέλλον, ήταν θανάσιμα αμαρτήματα.
Και όμως δεν είναι έτσι. Φτάνει να καταλάβουμε την πλεκτάνη τους. Φτάνει να σηκώσουμε κεφάλι και να ζητήσουμε να γίνουν τα πράγματα αλλιώς. Να απαιτήσουμε να γίνουν αλλιώς, γιατί μπορούν να γίνουν αλλιώς. Να μην τους πιστεύουμε για το μονόδρομο. Να γκρεμίσουμε τους μονοδρόμους τους. Εφιαλτικά σενάρια, κινδυνολογία και καταστροφή επιστρατεύτηκαν πολλές φορές στο παρελθόν για να γίνει το δικό τους και να φανούν σωτήρες. Και όμως τα καταφέραμε.
Μπορούμε και τώρα. Με μπροστάρη την Αριστερά και συνοδοιπόρους όλους τους προοδευτικούς πολίτες του τόπου μας να βγούμε στους δρόμους και να τους αναγκάσουμε να βρουν τις άλλες λύσεις, εκείνες όπου ο άνθρωπος θα είναι ανθρώπινος και η κοινωνία θα έχει την κάποια λογική της … για να μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε για μας και για τα παιδιά μας.
