Της Μαρίας ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ*
Με την εφαρμογή του μνημονίου οι κυβερνώντες, σε συνεργασία με την τρόικα, από τη μια καταδικάζουν τους απλούς ανθρώπους στη φτώχεια και την τρομακτική ανεργία, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, καταργούν κοινωνικές παροχές και εργασιακές κατακτήσεις, αποδομούν το κοινωνικό κράτος. Από την άλλη, διά στόματος Υπουργού Άμυνας κ. Φωτίου, εξαγγέλλουν αμυντικά δόγματα, εξοπλισμούς και ένταξη στο Συνεταιρισμό για την «ειρήνη». (Τα εισαγωγικά επιβεβλημένα, για να πάψει ο επίσημος βιασμός των λέξεων).
Ο κ. Φωτίου ως Υπουργός Γεωργίας, άφησε την Κύπρο χωρίς σταλιά νερό, κοροϊδεύοντάς μας, μόλις μία βδομάδα πριν τις Προεδρικές εκλογές του 2008, ότι λύθηκε πλέον το υδατικό. Η πολιτική του μας στοίχισε σαράντα εκατομμύρια και αμέτρητη αγωνία και ταλαιπωρία με μεταφορά νερού απ’ την Ελλάδα. Η απώλεια στην οικονομία και οι συνέπειες στη γεωργία δε μάθαμε ποτέ πόσες ήταν. Τώρα, εξαγγέλλει βαρύγδουπα, με μεγάλη ευκολία, νέο εξοπλιστικό δόγμα, αγορά 2 φρεγατών, ακόμα και υποβρυχίων, νέα εξοπλιστικά συστήματα και δημιουργία ημιεπαγγελματικού στρατού, χωρίς οικονομική επιβάρυνση των δημόσιων οικονομικών (!!), όπως δηλώνει.
Ποιος θα πληρώσει τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα τις φρεγάτες και τα υποβρύχια των δισεκατομμυρίων, που οραματίζεται ο κ. Φωτίου; Πώς μεταφράζεται ο ημιεπαγγελματικός στρατός; Θα έχουμε έμμισθους φαντάρους; Πόσους; Με τι εργασιακό καθεστώς και με τι μισθούς;
Μήπως στη νέα έφοδο κατά των εισοδημάτων μας και της ζωής μας, θα περιληφθεί και το κόστος της νέας Μεγάλης Ιδέας του κ. Φωτίου και της κυβέρνησης, προς ικανοποίηση της ξένης πολεμικής βιομηχανίας, των μεσαζόντων και μιζαδόρων, και των κάθε λογής εθνικιστικών κύκλων που τρέφονται με την ουτοπία της απόκτησης οπλικού ισοζυγίου και την αφηρημένη ιδέα της κατατρόπωσης του εχθρού; Μήπως, πέρα από το στράγγισμα που υφίσταται πλέον το εισόδημά μας ελέω μνημονίου, πρέπει να πληρώσουμε κι αυτά, που δεν είναι παρά σχέδιο αποπροσανατολισμού από τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί το μνημόνιο και η μη επίτευξη λύσης επανένωσης του νησιού;
Ολοφάνερα όλ’ αυτά, εκτός των άλλων, αντιφάσκουν και με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για έναρξη διαπραγματεύσεων για τη λύση του κυπριακού, και μάλιστα με την πρόταση για επιστροφή της Αμμοχώστου, προς δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης με στόχο τη συνολική λύση, που η κυβέρνηση διατείνεται ότι προωθεί.
Απ’ τη μια, η ανεργία εκτοξεύεται στα τρομακτικά επίπεδα του 15,6% (εβδομήντα μία χιλιάδες άνεργοι), με τους νέους να κατέχουν την πρωτιά (32,7%) και να βλέπουν ως διέξοδο στο ζοφερό τους μέλλον τη μετανάστευση. Τα όνειρα των νέων για δουλειά και μόρφωση συντρίβονται χάρη στις καταστροφικές συνταγές που ακολουθούνται. Η παιδεία είναι το πρώτο αγαθό που απαξιώνεται από τους κυρίαρχους οικονομικούς κύκλους, αφού γι’ αυτούς παραγωγικό είναι μόνον ό,τι αποφέρει άμεσο κέρδος στους ίδιους.
Απ’ την άλλη, ακολουθούνται με θρησκευτική ευλάβεια οι υποδείξεις του ΔΝΤ, που για την παιδεία προτείνει απολύσεις, συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολείων – με θύματα κυρίως τα παιδιά μικρών ή απομακρυσμένων κοινοτήτων-, αύξηση του διδακτικού χρόνου των εκπαιδευτικών, αύξηση του αριθμού μαθητών στα τμήματα, μειώσεις μισθών και πρόθεση επιβολής διδάκτρων στα δημόσια πανεπιστήμια και δραστικές περικοπές κονδυλίων. Η συνταγή είναι μία: υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας του τόπου και ιδιωτικοποίησή της.
Κι αυτά όταν, πέρα από τις μεγάλες επανειλημμένες μειώσεις μισθών και τις νέες που μας υπόσχονται, μας ανάγκασαν να υποστούμε και περαιτέρω μείωση, για να διασωθούν θέσεις εργασίας συμβασιούχων εκπαιδευτικών, ενώ καθόλου δε διασφαλίζεται ότι δε θα γίνουν απολύσεις στη δημόσια εκπαίδευση, όταν 2500 χιλ. εκπαιδευτικοί των επιμορφωτικών κέντρων απολύονται, όταν συγχωνεύονται και κλείνουν σχολεία, όταν κόβονται προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας και στήριξης σε παιδιά με μαθησιακά προβλήματα ή άλλες ειδικές δυσκολίες, όταν παγώνουν οι προαγωγές και προωθείται η υποστελέχωση των σχολείων, όταν καταργείται το επίδομα αγοράς ηλεκτρονικού υπολογιστή απ’ τους μαθητές, όταν η λειτουργία της ιατρικής σχολής περνά απ’ τα σαράντα κύματα, όταν περικόπτονται ακόμα και οι χλωρίνες και τα καθαριστικά στα σχολεία και εκδηλώνονται μεταδοτικές ασθένειες, όταν η μελάνη στα φωτοτυπικά μηχανήματα και το χαρτί μειώνονται και όταν διατάσσεται αφαίρεση των κλιματιστικών – των ελάχιστων που υπάρχουν, κι εκείνων ακόμα που δεν υπάρχουν – (αφού π.χ. στα γραφεία καθηγητών δεν προβλέπονταν ποτέ.)…
Για ποια άμυνα και εθνική ασφάλεια μιλάμε και για ποια Παιδεία; Ποια ανάπτυξη και θωράκιση του τόπου προσδοκούμε, όταν ο βασικός μοχλός της, η εκπαίδευση των ανθρώπων, μπαίνει σε τροχιά δραματικής υποβάθμισης;
Οι νέοι, φοιτητές και μαθητές, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, μαζί και όλα τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι, πρέπει να εγκαταλείψουμε την αδράνεια και να αντισταθούμε με όλη τη δύναμή μας στις πολιτικές αυτές, που στερούν απ’ τους νέους τη μόρφωση και τη δουλειά, αλλά βάζουν τους εξοπλισμούς σε προτεραιότητα, με πρόσχημα την ασφάλεια της Κύπρου και της ΑΟΖ. (Ακούει κανείς εκεί στην ΟΕΛΜΕΚ, η οποία ρίχνει θεμέλιους λίθους για μέγαρα, τρομάρα μας, σε καιρούς κρίσης; )
*ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
