Του Βάκη ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Οι καταστροφικές αποφάσεις του Eurogroup της 15ης Μαρτίου και η συμφωνία της 25ης Μαρτίου, δημιούργησαν νέα δεδομένα για την οικονομία της Κύπρου και το μέλλον του τόπου. Μέσα σε αυτά τα δεδομένα, η σταδιακή εφαρμογή του Μνημονίου και των σκληρών πολιτικών λιτότητας που εκπορεύονται από αυτό, θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες φτωχοποίησης το λαό και ιδιαίτερα τη νέα γενιά.
Οι αποφάσεις του Μάρτη περιορίζουν σημαντικά τη δυνατότητα του τραπεζικού τομέα να συμβάλει στην ανάπτυξη, ενώ οι πολιτικές λιτότητας επιφέρουν τον περιορισμό των εισοδημάτων συμβάλλοντας έτσι στη συνεχή ύφεση. Συνεπακόλουθα, μειώνονται τα έσοδα του κράτους και δημιουργούνται προϋποθέσεις για τρομακτικήαύξηση της ανεργίας.
Αδυνατώντας λοιπόν η Κυπριακή Δημοκρατία να εξυπηρετήσει τις μνημονιακές της υποχρεώσεις, θα εισέλθει σ’ ένα φαύλο κύκλο επιβολής πρόσθετων περικοπών και επαχθών μέτρων λιτότητας. Το εκβιαστικό δίλλημα θα παραμένει πάντα το ίδιο: «ή τα δεχόμαστε ή χρεοκοπούμε» και οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται συνεχώς ενώπιον νέων θυσιών. Η λαίλαπα των περικοπών ξεκίνησε ήδη από τους συνταξιούχους, τη στεγαστική πολιτική, τους πρόσφυγες, τους εκπαιδευτικούς και ακολουθούν η παιδεία, η υγεία, τα εργασιακά δικαιώματα. Τη στιγμή μάλιστα, που ακόμα δεν έχει εκταμιευθεί ούτε το 20% της συνολικής «στήριξης» που θα λάβει η Κύπρος.
Εξάλλου, η εμπειρία των υπόλοιπων χωρών που έχουν ενταχθεί σε Μνημόνιο είναι ενδεικτική, αφού σε όλες αυτές τις χώρες παρατηρείται σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου, ενώ η υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων, οδηγεί σε ύφεση και συνοδεύεται με συνεχείς περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και ωφελήματα των εργαζομένων. Οι λαοί βιώνουν δραματικές κοινωνικές συνέπειες, με αποκορύφωμα την αυξημένη ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους. Τα επίπεδα ανεργίας ανάμεσα στους νέους καλπάζουν, με την Ελλάδα να βρίσκεται στο 60%, την Ισπανία στο 56% και την Ιταλία στο 39%, ενώ αυτοί που δουλεύουν παραμένουν ανασφάλιστοι με εισοδήματα πείνας. Η ανεργία στην Κύπρο εκτοξεύτηκε μετά τον Μάρτη στο 16%.
Είναι φανερό λοιπόν, πως τα Μνημόνια δεν έχουν καταφέρει πουθενά να δώσουν δυνατότητες προοπτικής στην οικονομία και την κοινωνία αλλά αντίθετα, καταδικάζουν τους λαούς σε πορεία μόνιμης ύφεσης και στασιμότητας. Στην περίπτωση της Κύπρου δε, το Μνημόνιο θα καταστεί το «μνημόσυνο» του κυπριακού προβλήματος και του Φυσικού Αερίου.
Μέσα σε αυτά τα δεδομένα, απαιτείται η διαμόρφωση πορείας απεγκλωβισμού από την Τρόικα και το Μνημόνιο. Μιας πορείας που, έστω κι αν είναι οδυνηρή, θα δίνει στην οικονομία και στην κοινωνία προοπτική, θα παρέχει ανεξαρτησία στην οικονομική πολιτική και θα δημιουργεί δυνατότητες ανάπτυξης προς όφελος της κοινωνίας. Τις απαιτήσεις αυτές λαμβάνει υπόψη η πρόταση του ΑΚΕΛ, η οποία δίνει ελπίδα και προοπτική στον τόπο και στο λαό μας.
Τώρα είναι η στιγμή λοιπόν, που τόσο η πολιτεία όσο και τα υπόλοιπα κόμματα, πρέπει να αποβάλουν τους νεοφιλελεύθερους δογματισμούς και να εξετάσουν εναλλακτικές προτάσεις, όπως είναι η πρόταση του ΑΚΕΛ για συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ. Τώρα είναι λοιπόνη ώρα, που η Κυβέρνηση Αναστασιάδη και οι επιτελείς του πρέπει να εγκαταλείψουν το αποπροσανατολιστικό παιχνίδι μετάθεσης ευθυνών στην προηγούμενη Κυβέρνηση. Άλλωστε αυτό δεν αποτελεί πολεμική σε βάρος του ΑΚΕΛ, αλλά πολεμική σε βάρος της Κύπρου και του Λαού της.
Και επειδή κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει αφού η Κυβέρνηση Αναστασιάδη και ο ΔΗΣΥ έχουν, προ πολλού, επιλέξει το δικό τους δρόμο, τώρα είναι λοιπόν που ο λαός πρέπει να επιλέξει τον δικό του δρόμο: το δρόμο του αγώνα, της αντίστασης και της διεκδίκησης.
