Καθημερινά, δυστυχώς αποδεικνύεται μέσα από το δημόσιο διάλογό ότι όποιος εκφράζει μια διαφορετική, από την κυρίαρχη ιδέα, άποψη δεν αφήνεται να έχει χώρο και λόγο στο πολιτικό μας σύστημα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η άποψη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το τι βιώναμε ως πολιτεία σήμερα, τότε χαρακτηρίζεται ως επιπόλαια και αφελής.
Αυτό έχει συμβεί και στην περίπτωση της μελέτης που έχει καταθέσει το ΑΚΕΛ στο δημόσιο διάλογο για την προοπτική εξόδου από το μνημόνιο. Η διαφορετικότητα της φιλοσοφίας της μελέτης από αυτό που μέχρι σήμερα θεωρούμε απαράβατο κανόνα, όπως για παράδειγμα η παραμονή στο ευρώ, δημιουργεί τέτοια ένταση και ένσταση που πριν ακόμα δημόσια συζητηθεί, έχει πάρει το δρόμο της πλήρους απαξίωσης. Διότι, για εκείνους που αντιδρούν ακόμα και στην ιδέα του να συζητηθεί μια τέτοια πρόταση, η αναζήτηση επιλογών πέραν και έξω από αυτά που προστάζει η Τρόικα είναι καταστροφή. Ωσάν και αυτό που συνέβη το Μάρτη με το κούρεμα εντασσόταν στην σφαίρα της ελπιδοφόρας οικονομικής πολιτικής. Κάθε άλλο, αποτέλεσε οικονομικό παραλογισμό πρωτοφανούς μεγέθους και θα μπορούσε αυτή η ενέργεια να χαρακτηριστεί ως επιπόλαια και αφελής. Παρόλα αυτά, είναι δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα.
Αυτό που υποστηρίζω είναι απλό και ξεκάθαρο. Έχουν συμβεί τέτοιου μεγέθους αλλαγές στην Κυπριακή Οικονομία που δεν γίνεται να απορρίπτουμε ανερυθρίαστα και ανέξοδα κάθε διαφορετική επιλογή απαγκίστρωσης από το μνημόνιο που μπαίνει στο δημόσιο διάλογο. Άλλωστε αυτές οι αλλαγές είναι που μας έχουν οδηγήσει στην μελέτη εναλλακτικών επιλογών.
Στο κάτω κάτω, αυτό που έχει καταθέσει το ΑΚΕΛ δεν είναι τίποτε άλλο από μια μελέτη μιας ομάδας εργασίας, βασισμένη σε εξωγενής πηγές με στόχο να καλύψει τις απόψεις και ιδέες από όλο το φάσμα της ακαδημαϊκής και οικονομικής κοινότητας και να καταθέσει ένα πλαίσιο πρότασης. Έχοντας επιδιώξει να δώσει ερμηνεία σε μια σειρά από ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα ζητήματα, όπως για παράδειγμα το αν η έξοδος από το ευρώ ταυτίζεται και με την έξοδο από την ΕΕ καταλήγει σε συμπεράσματα που προφανώς δεν γίνονται από όλους αποδεκτά. Το κρίσιμο όμως είναι ως τέτοια να εξεταστούν, να συζητηθούν και το κυριότερο να προβληματίσουν για την ανάγκη να υπάρξει άλλος δρόμος, πέρα από το μνημόνιο.
Ειδικότερα αυτό που φαίνεται να ξεχωρίζει στο δημόσιο διάλογο είναι η επιμονή να συνδέονται έξοδος από το ευρώ και έξοδος από την ΕΕ. Θα έλεγα ότι για το μόνο που μπορεί να είμαστε βέβαιοι είναι ότι κάτι τέτοιο εναπόκειται στην πολιτική βούληση των χωρών που συμμετέχουν στην ΕΕ. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις όπο
υ η νομική ερμηνεία των Συνθηκών προσαρμόζεται στις πολιτικές αποφάσεις. Όπως για παράδειγμα στο κούρεμα του ελληνικού χρέος. Αν η ΕΕ δεν επιθυμούσε να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο, θα είχε επικαλεστεί σειρά άρθρων για να δικαιολογήσει την πολιτική της στάση. Σε κάθε περίπτωση αυτό που φαίνεται να υπερισχύει είναι οι πολιτικές αποφάσεις. Αν αυτές ληφθούν, τότε ευρίσκεται κάθε φορά και το νομικό πλαίσιο για να τις ερμηνεύσει.
Επί της ουσίας, αυτό που πρώτα θα πρέπει να απαντηθεί από όσους διαγράφουν κάθε τι το διαφορετικό ακούγεται, είναι το κατά πόσο αυτό που μένει ως λύση, επιλύει το πρόβλημα. Κατά πόσο δηλαδή το μνημόνιο δίνει τα εργαλεία ανάπτυξης, που με μανία κατακρίνουν ότι απουσιάζουν από κάθε εναλλακτική επιλογή. Και τέλος κατά πόσο δίνει ελπίδα και προοπτική στο τόπο και στον Λαό.
Και επειδή, με βάση το μνημόνιο η απάντηση είναι αρνητική στα πιο πάνω, είναι καιρός να δούμε με κριτική σκέψη διαφορετικές επιλογές που δίνουν προοπτική στην Κύπρο. Ίσως εκεί τελικά να κρύβεται μια λύση.
ΧΑΡΗΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ – Γραφείο Οικονομικών και Κοινωνικών Μελετών Κ.Ε. ΑΚΕΛ
