Του Ρένου ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Όλοι θυμόμαστε ότι πριν δύο μήνες, κατά την προεκλογική εκστρατεία oπου γέμισαν οι δρόμοι της Κύπρου, ενόψει του συνεδρίου του ΕΛΚ στη Λεμεσό, με προεκλογικές πινακίδες του νέου Προέδρου «Η Κύπρος δεν είναι μόνη». Θυμόμαστε επίσης ότι, κάποιοι άλλοι βλέποντας αυτές τις σκηνές προειδοποιούσαν τόσο για το που στηρίζονται οι «φιλίες» του κ. Αναστασιάδη όσο και για το που θα οδηγούσαν αυτές οι «φιλίες», στην τελική σε αυτό που βιώνουμε σήμερα. Δυστυχώς όμως, αρκετοί πολίτες πείσθηκαν από τις κάλπικες δεσμεύσεις και ανατοποθέτησαν τις ελπίδες τους στη δεξιά, η οποία δεν έχει «ιδεολογικές αγκυλώσεις» και με τις συνεργασίες της με αυτούς που κινούν τα πιόνια της διεθνούς σκακιέρας θα μας έβγαζαν από την κρίση.
Δε θα επιχειρήσω να αναφερθώ στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση που οδηγείται ο τόπος μετά την προαποφασισμένη απόφαση της 15ης Μαρτίου. Θα αναφερθώ όμως, στην διεθνή απομόνωση της Κύπρου μετά την εκλογή του προέδρου Αναστασιάδη και τι σημαίνει αυτή η ανησυχητική εξέλιξη
.
Είναι ευρέως παραδεχτό ότι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού που ζούμε σήμερα, οι συνεργασίες στη διεθνή σκηνή, είναι συνεργασίες συμφερόντων και δεν διακρίνονται από το αίσθημα της αλληλεγγύης. Η εξωτερική πολιτική σε αυτή την περίοδο επικεντρωνόταν στο να διατηρούμε ένα δίκτυο συνεργασίας – συμφερόντων με χώρες που ιστορικά είχαμε στενότερη συνεργασία, έχοντάς τες διαχρονικά σύμμαχους στην προώθηση του Κυπριακού, οι λεγόμενες φίλιες προσκείμενες χώρες που είναι κυρίως η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία και κάποιες Αραβικές χώρες. Παράλληλα, ως μέλος της Ε.Ε διατηρούσαμε κανάλια επικοινωνίας με τις ισχυρές χώρες της Ε.Ε και κατ επέκταση του ΝΑΤΟ (αυτές οι χώρες τα συμφέροντα τους βρίσκονται πολύ πιο κοντά με την Τουρκίας, πράγμα που το έδειξαν πολλάκις) επιτυγχάνοντας σχετική ουδετερότητα και τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής μόνο θετικά κρίνονται. Επιβάλλεται εδώ, να αναφερθούμε στη μεγαλύτερη επιτυχία που κατάφερε από την ίδρυση της η Κυπριακή Δημοκρατία, τον καθορισμός της ΑΟΖ και την έναρξη της εξόρυξης και αξιοποίησης των υδρογονανθράκων παρά τις απειλές της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό είναι το αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Χριστόφια όπου η Τουρκία δέχθηκε και το πρώτο της διπλωματικό πλήγμα από τη Κύπρο. Σήμερα μέσα σε τόσο λίγο διάστημα περάσαμε από την μεγάλη διεθνή επιτυχία στη διεθνή πανωλεθρία.
Πως καταφέραμε να φτάσουμε στην διεθνή απομόνωση;
Η πρώτη δήλωση της Κυβέρνησης μόλις εκλέγηκε ήταν να δώσει διαπιστευτήρια προς τους «φίλους» της για ένταξη της Κύπρου στο προθάλαμο του ΝΑΤΟ, στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», αφήνοντας αιχμές για ένταξη και στο ίδιο το ΝΑΤΟ. Αυτή την ενέργεια πως περιμέναμε να την εκλάβουν οι φίλιες χώρες της Κύπρου, Ρωσία και Κίνα; Άραγε ως επίθεση φιλίας; Η δεύτερη και τραγελαφική στάση σε αυτόν τον τομέα, που επέτρεψε και στη Ρωσία να διαμαρτύρεται δικαιολογημένα που έμεινε και αυτή ανημέρωτη, ήταν η συμφωνία της κυβέρνησης στο Eurogroup για κούρεμα καταθέσεων, κουρεύοντας και ρώσικες καταθέσεις ύψους 10 δισεκατομμυρίων . Αργότερα και ύστερα από παρεμβάσεις, μετέβηκε στη Ρωσία ο Υπουργός Οικονομικών για βοήθεια αντί του ΠτΔ όπως ζήτησε και ο Πούτιν, με αποτέλεσμα να του δείξουν τη πόρτα εξόδου. Όσον αφορά τους «φίλους» της Κυβέρνησης δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το οτιδήποτε. Τα γεγονότα φωνάζουν από μόνα τους, όπως φωνάζουν και το ποιοι διακρίνονται από εμμονές και ιδεολογικές αγκυλώσεις παραβλέποντας ακόμη και τη κοινή λογική, οδηγώντας μας στη κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
Η πιο πάνω εξέλιξη οδήγησε τη Κύπρο στο να μένει εκτεθειμένη προς του συμμάχους της, μόνη και αβοήθητη σε διεθνές επίπεδο μπροστά στις επιδιώξεις της Τουρκίας, έχοντας μάλιστα μια τραγική εικόνα στο εσωτερικό με μια οικονομία εξαρτημένη στις ορέξεις της Τρόικα και των συμμάχων της Τουρκίας. Με όλα αυτά, δεν είναι παρακινδυνευμένο να πούμε ότι το Κυπριακό εισέρχεται στη χειρότερη φάση από ποτέ. Εξάλλου, μόνο τυχαίες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων που μιλούν, για πρώτη φορά επίσημα, για οριστικοποίηση της διχοτόμησης όπως δεν είναι τυχαίες και οι αναφορές του Αναστασιάδη για τετραμερή.
Από τα τελευταία γεγονότα που βιώνουμε, ο λαός, θα πρέπει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση και για το Κυπριακό όσο ποτέ άλλοτε επειδή δεν υπάρχουν πλέον αντιστάσεις προς τη Τουρκία, η οποία άρχισε να τρίβει τα χέρια της ότι θα τελειώσει τα άνομα σχέδια της στη Κύπρο. Θα πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί τον αγώνα για αποδέσμευση από τα γρανάζια της Τρόικας αποτρέποντας το να γίνουμε νεοαποικία και προτεκτοράτο των δυνατών της Ε.Ε που αυτό σημαίνει ότι θα χάσουμε και την ελπίδα μας, το φυσικό αέριο.
Καταλήγω με την τραγική διαπίστωση ότι το σύνθημα της Κυβέρνησης Αναστασιάδης «Η Κύπρος δεν είναι μόνη» υφίσταται όταν το δούμε από τη σκοπιά του η «Κύπρος δεν είναι μόνη»… από εχθρούς. Όταν το δούμε όμως από τη σκοπιά των πραγματικών συμμάχων τότε η ζοφερή πραγματικότητα είναι ότι η Κύπρος είναι μόνη.
