Tης Μαρίας ΣΤΕΦΑΝΗ
Η οικονομική κρίση έχει ήδη επιφέρει πολλά δεινά για το λαό της Κύπρου. Έχουμε φτάσει σε σημείο να κάνουμε λόγο για κοινωνικά παντοπωλεία. Το ποσοστό των ανέργων ειδικά ανάμεσα στους νέους αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς και οι οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξάνονται.
Εντούτοις, το γεγονός ότι καθυστερήσαμε να περιέλθουμε σε αυτή την κατάσταση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, μας δίνει το πλεονέκτημα να διδαχθούμε από τα λάθη που έχουν κάνει όσον αφορά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για άμβλυνση των προβλημάτων και ομαλή έξοδο από την κρίση. Για να μην οδηγηθούμε και εμείς λοιπόν σε αδιέξοδες καταστάσεις, επιβάλλεται να αντισταθούμε στα αντιλαϊκά μέτρα και να πάρουμε εναλλακτικά μέτρα. Τα μέτρα όχι μόνο θα συμβάλουν στην γρηγορότερη έξοδο από την κρίση, αλλά και θα αποτελέσουν ισχυρή βάση για μια κοινωνία πιο δίκαιη, στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια.
Εθελοτυφλούν όσοι υποστηρίζουν πως μέτρα λιτότητας όπως παραδείγματος χάρη οι ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων Ημικρατικών Οργανισμών, η επιβολή διδάκτρων σε Δημόσια Πανεπιστήμια, το κουτσούρεμα της ΑΤΑ και του 13ου μισθού και δραματικές μειώσεις μισθών αποτελούν τη λύση του προβλήματος. Είναι πασιφανές και αποδεδειγμένο πολλάκις πως αυτά τα μέτρα δεν επέφεραν τίποτα άλλο παρά αρνητικές επιπτώσεις για τον εργαζόμενο λαό, εκεί και όπου εφαρμόστηκαν.
Οι καταστάσεις στις οποίες ζούμε έχουν επηρεάσει κατά πολύ και την εκπαίδευση και πρόκειται να την επηρεάσουν ακόμη περισσότερο στο εγγύς μέλλον. Τα μέτρα τα οποία άρχισαν ήδη να επιβάλλονται αλλά και εκείνα τα οποία πρόκειται να επιβληθούν με την αποδοχή του μνημονίου, πραγματικά υποθηκεύουν το μέλλον μας. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου έτσι όπως είναι δομιμένο αναγκάζει τα παιδιά της να ξημεροβραδιάζονται σε ιδιωτικά φροντιστήρια ούτως ώστε να αποκομίσουν τις απαραίτητες γνώσεις για εισδοχή τους στα δημόσια πανεπιστήμια. Η κρίση όμως θα περιορίσει κατά πολύ την «πολυτέλεια» αυτή των μαθητών. Είναι τώρα η ώρα κατά την οποία πρέπει να προστατεύσουμε και να ενισχύσουμε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε το 2004 ούτως ώστε να εξαλείψουμε αυτή την ανάγκη για προσκόμιση τεραστίων ποσών σε ιδιωτικά φροντιστήρια. Εν συναρτήσει με αυτό, θα πρέπει να καθιερωθεί η ελεύθερη πρόσβαση στα Δημόσια Πανεπιστήμια της Κύπρου, πράγμα που θα επιτευχθεί με την αύξηση του αριθμού των εισακτέων φοιτητών και φοιτητριών. Με αυτά τα μέτρα θα αυξηθεί το μορφωτικό επίπεδο του λαού, αλλά θα δοθεί και μια ανάσα στις οικογένειες που δυσκολεύονται να καταβάλλουν υπέρογκα ποσά για τις σπουδές των παιδιών τους.
Ως νέοι που ανησυχούμε για το μέλλον μας αλλά και για τις γενεές που θα έρθουν, οφείλουμε να σταθούμε ανάχωμα στα όποια αναχρονιστικά μέτρα προσπαθούν να επιβάλουν οι τροϊκανοί και οι εντολοδόχοι τους στην Κύπρο. Τα μέτρα που επιβάλλεται να εφαρμοστούν δεν πρέπει να προσφέρουν τίποτε άλλο παρά ανάπτυξη, και η εκπαίδευση αποτελεί ίσως το βασικότερο πυλώνα της!
