Σημαία της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ
Η ιστορική ημέρα της 29ης Νοεμβρίου του 2012 ίσως ξεπερνά σε συμβολική σημασία ακόμα και τη μονομερή διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης από τον Γιασέρ Αραφάτ το 1988.
Σε ξέφρενους πανηγυρισμούς ξέσπασαν οι Παλαιστίνιοι για την ιστορική διπλωματική νίκη στον ΟΗΕ, που ήρθε λίγες ημέρες μετά τη λήξη του αιματηρού πολέμου στη Γάζα
Εν μέσω μιας εύθραυστης εκεχειρίας ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, χιλιάδες Παλαιστίνιοι πανηγύρισαν αργά το βράδυ της Πέμπτης στους δρόμους της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας την έμμεση αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους με συντριπτική πλειοψηφία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Επειτα από σχεδόν 18 μήνες διπλωματικού δράματος η αναβάθμιση της Παλαιστίνης από «οντότητα» σε «κράτος», έστω και με καθεστώς κράτους-παρατηρητή, συνεπάγεται την αναβάθμιση του διεθνούς της κύρους και παρέχει στην Παλαιστίνη πρόσβαση στις υπηρεσίες του ΟΗΕ και τις διεθνείς συνθήκες.
Παρόλο που πρακτικά ανοίγει ο δρόμος για νομική αντιπαράθεση Ισραήλ-Παλαιστινίων (οι τελευταίοι θα μπορούν να προσφύγουν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης κατά του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν στη Γάζα και για το συνεχιζόμενο ισραηλινό εποικισμό της Δυτικής Οχθης), ο πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς άφησε να εννοηθεί ότι η απόφαση θα χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης στις συνομιλίες με το Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι αρνούνται να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, κατεύθυνση προς την οποία πιέζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν δεν παγώσει ο ισραηλινός εποικισμός των παλαιστινιακών εδαφών, ενώ το Ισραήλ από την πλευρά του δεν δέχεται διαπραγματεύσεις υπό όρους.
Ανεξαρτησία
Η έμμεση αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τον ΟΗΕ (επίσημη αναγνώριση επιτυγχάνεται μόνο διμερώς) δεν λύνει το μεσανατολικό πρόβλημα, αφού για την επίτευξη της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας, που δεν διαφαίνεται στον άμεσο ορίζοντα, θα πρέπει να υπάρξει συμφωνία σε μια σειρά από ζητήματα, όπως αυτά της Ιερουσαλήμ και των συνόρων.
Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μ. Αμπάς ηγήθηκε της διπλωματικής μάχης στα Ηνωμένα Εθνη
Ωστόσο αποτελεί γεγονός-σταθμό στην ιστορία της αραβοϊσραηλινής διένεξης και μια μεγάλη διπλωματική ήττα για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, που οδεύει σε εκλογές. Από την άλλη πλευρά ενισχύει τη θέση της Παλαιστίνης, ενώ η διπλωματική νίκη του Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος πήγε στη Γενική Συνέλευση με τις ευλογίες της Χαμάς, πιέζει περισσότερο, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, προς τη συγκρότηση ενός ενιαίου παλαιστινιακού μετώπου που θα τερματίσει την εσωτερική διαμάχη Χαμάς – Φατάχ.
Μ. ΑΜΠΑΣ
Ευγνωμοσύνη για την Ελλάδα
Την ευγνωμοσύνη του στην ελληνική κυβέρνηση για την υπερψήφιση του παλαιστινιακού αιτήματος στον ΟΗΕ εξέφρασε ο πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς. «Η γενναία αυτή απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης εδραιώνει το κύρος της Ελλάδας στον αραβικό κόσμο και διεθνώς ως μιας σταθερής και δυνατής φωνής υπέρ του δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας», τονίζει η ανακοίνωση του Αμπάς διά στόματος της διπλωματικής αντιπροσωπείας της Παλαιστίνης στην Ελλάδα.
Η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ 29ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1947 ΣΤΟΝ ΟΗΕ
65 χρόνια μετά τον διαμελισμό
Η ημερομηνία που επέλεξε ο ηγέτης των Παλαιστινίων για να καταθέσει το αίτημά του στη Γενική Συνέλευση σηματοδοτεί την 65η επέτειο μιας άλλης ιστορικής ψηφοφορίας στον ΟΗΕ. Στις 29 Νοεμβρίου του 1947 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε τον διαμελισμό της Παλαιστίνης, ώστε να δημιουργηθούν δύο κράτη: ένα αραβικό και ένα εβραϊκό. Τότε ήταν η περίοδος της μαζικής μετανάστευσης Εβραίων, οι οποίοι είχαν υποστεί τις ναζιστικές διώξεις και οι οποίοι έσπευδαν στην υπό βρετανική εντολή τότε Παλαιστίνη για να ενισχύσουν τους εγκατεστημένους ήδη εκεί πρωτοπόρους του σιωνιστικού κινήματος.
Σε εκείνη την ιστορική ψηφοφορία στα προσωρινά κεντρικά γραφεία του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, οι πιέσεις του σιωνιστικού λόμπι και των ΗΠΑ και η προπαγάνδα ήταν έντονες, και τελικά το αίτημα υπερψηφίστηκε με μια πλειοψηφία 33 ψήφων (απαιτούνταν τα δύο τρίτα), ενώ 13 μέλη είχαν καταψηφίσει, συμπεριλαμβανομένων των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών, και 10 απείχαν (η Βρετανία, η οποία απείχε και από την προχθεσινή ψηφοφορία, ήταν μεταξύ αυτών). Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας τότε ήταν αβέβαιο και ακολουθήθηκε από τον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο που οδήγησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948 και τη «Νακμπά» της Παλαιστίνης.
Μόλις την περασμένη Πέμπτη, 65 χρόνια μετά την απόφαση αρ. 181 που προέβλεπε τη δημιουργία δύο κρατών, η Παλαιστίνη έλαβε έμμεση αναγνώρισή της ως κράτους από τον ΟΗΕ, σε μια ψηφοφορία η έκβαση της οποίας ήταν αναμενόμενη. Οι χώρες που ψήφισαν τώρα υπέρ του παλαιστινιακού αιτήματος για αναβάθμιση σε «κράτος – παρατηρητή» της Παλαιστίνης ήταν 138 από σύνολο 193 (9 κατά, μεταξύ των οποίων οι Ηνωμένες Πολιτείες, και 41 απείχαν).
ΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ
1947.
Διχοτόμηση της Παλαιστίνης με την απόφαση 181 του ΟΗΕ.
1948.
Πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος.
1964.
Δημιουργία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
1967.
Πόλεμος των έξι ημερών.
1987.
Πρώτη ιντιφάντα.
1988.
Ο Αραφάτ ανακηρύσσει μονομερώς την ανεξαρτησία του Κράτους της Παλαιστίνης.
1991.
Ξεκινά ο αποκλεισμός της Γάζας.
1993.
Παραχωρείται με τη Συμφωνία του Οσλο περιορισμένη αυτονομία στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Οχθη.
2000.
Δεύτερη ιντιφάντα.
2011.
Πλήρης ένταξη στην UNESCO.
2012.
Αναβάθμιση της Παλαιστίνης σε «κράτος – παρατηρητή».
