-
Δημιουργήθηκε : Πέμπτη, 07 Ιανουάριος 2016
Αξιότιμη κυρία,
Πρώτον να σας ευχαριστήσω για τις επιστολές σας και τις πληροφορίες σχετικά με τους λειτουργούς μου. Είχα πάρει μερικές μέρες διακοπές. Οι συναδέλφισσές μου, Θεά Αδικία και Θεά Αδιαφορία, με προσκάλεσαν σε ένα ακατοίκητο νησί του Ειρηνικού όπου έχουν εξοχικό. «Έλα, μου είπαν, να δεις, αφού βγάλεις αυτό το μαντήλι, αληθινούς πιθήκους και παπαγάλους τι αρμονικά που ζουν, γιατί έτσι που πας, θα πάθεις κατάθλιψη».
Διέκοψα όμως τις διακοπές μου, γιατί με κάλεσε η Αθηνά στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή των φυλακών. Αθηνά την λένε, στην Ακρόπολη μένει, νόμισα ότι ήταν εκείνη του Παρθενώνα κι έτρεξα. Όταν την είδα όμως χωρίς περικεφαλαία και χωρίς δόρυ, κατάλαβα ότι ήταν απλώς συνωνυμία. Δεν το μετάνιωσα όμως που βρέθηκα στη γιορτή. Έμαθα ότι έχω και Υπουργείο, ποιος στη χάρη μου. Υπουργείο Δικαιοσύνης! Είδα κι έναν με πορτοκαλί χρώμα γραβάτας και μου είπαν ότι εκτελεί καθήκοντα υψίστου σωματοφύλακά μου. «Κάποτε, μου είπε κάποιος, είχε μανία με καταδύσεις και περιπολούσε την Μεσόγειο στην κοιλιά κήτους, υποβρύχιο κάποιας άλλης εποχής. Τώρα άλλαξε σπορ. Είναι φανατικός της μάππας, όταν την κλωτσούν όμως με το δεξί πόδι».
Σε είδα και σένα, κυρία Πρόεδρε. Γελούσες, χειροκροτούσες, τραγουδούσες. Κάποια στιγμή σκυθρώπιασες. Ήταν όταν ένας κατάδικος απάγγειλε το ποίημα του «Αγάπη μου φυλακισμένη». Κατάλαβες ότι όταν βάζεις κάποιον φυλακή, το σοβαρότερο πλήγμα που δέχεται είναι στο συναισθηματικό του κόσμο. Το πιο σημαντικό αγαθό που του αφαιρείς δεν είναι η ελευθερία. Κι όσο ποδόσφαιρο και θέατρο και τραγούδι να τους δώσεις, αυτό που δεν μπορείς να του δώσεις είναι η στοργή και η αγάπη.
Και αφού περί αγάπης ο λόγος, πριν να φύγω για το νησί του Ειρηνικού, θα επισκεφθώ αυτόν που λέμε Θεό της Αγάπης, με την ευκαιρία των γενεθλίων του. Κι αυτού οι ιερείς είναι ντυμένοι σε κάτι μαύρα που δεν λέγονται όμως «τήβεννος». Άκουσα ότι κι αυτός έχει σοβαρά προβλήματα με τους λειτουργούς του. Νομίζει όμως ότι λύνονται τα προβλήματα με σλόγκαν, όπως π.χ. αυτό που είπε εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, «αγαπάτε αλλήλους». Αλλά ποτέ δεν εξήγησε ούτε τι σημαίνει το ρήμα, ούτε ποιο είναι το αντικείμενο.
Προτού φύγω από τη γιορτή, ρώτησα τη συνονόματη της Θεάς Αθηνάς, ποιο είναι το κυριότερο πρόβλημα που έχουν. Μου είπε ότι είναι ο υπερπληθυσμός. «Ευτυχώς δεν μας έχουν φέρει ακόμα ιδιότροπους εκατομμυριούχους, αλλά συχνά πυκνά οι ιερείς σου καταδικάζουν σε φυλάκιση κάτι δυστυχισμένους που χρωστούν 300 ευρώ στις κοινωνικές ασφαλίσεις». Εκπλήττομαι και διερωτώμαι τι φταίει. Μήπως οι νόμοι που μυρίζουν ναφθαλίνη; Η στενοκεφαλιά μερικών ή η άγνοια περί ηλεκτρονικών βραχιολιών;
Χαιρέτισα και συγχάρηκα και τη διευθύντρια. Μου είπε ότι ελπίζει πολύ στην επιμόρφωση του προσωπικού. «Η ελπίς ου καταισχύνει», σκέφτηκα. Κι ήθελα να της πω, «Νομίζεις ότι ο Αδόλφος και η παρέα του ήταν αγράμματοι;». Δεν είπα όμως τίποτα για να μην της χαλάσω το κέφι.
Επιστρέφω στο νησί του Ειρηνικού να βρω τις συναδέλφισσες μου και να τους διηγηθώ την ωραία γιορτή. Ίσως η Θεά Αδιαφορία μου χαλάσει τη διάθεσή λέγοντάς μου, «Ωχ, αδερφέ, δεν βαριέσαι!…». Ομολογώ ότι φοβάμαι περισσότερο τη Θεά Αδικία που θα μου υπενθυμίσει ότι οι γκάνγκστερς και οι ανεγκέφαλοι, διοικούν τον κόσμο.
Λες κυρία Πρόεδρε, να μην γλυτώσω την κατάθλιψη;
Θεά Δίκη
