Το πρόβλημα με την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Πισσαρίδη για την οικονομία δεν είναι η άνεση με την οποία καταρρίπτει πολλούς μύθους που έκτισε η δεξιά την Κύπρο τα τελευταία χρόνια, ούτε βέβαια το γεγονός ότι προβαίνει σε διαπιστώσεις που ως επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Οικονομίας θα ανέμενε κανείς ότι θα επεδίωκε με θέρμη και πάθος να τις αντιμετωπίσει και να προτείνει λύσεις. Το πιο προβληματικό είναι η σύγκρουση της άρτιας ομολογουμένως επιστημονικής του γνώσης με την προσπάθεια αποτύπωσης πολιτικών θέσεων, μάλλον ξένων προς εκείνον.
Διότι ενώ υποστηρίζει ότι η ευθύνη του κράτους την περίοδο πριν από την υπογραφή του μνημονίου «(της προηγούμενης διακυβέρνησης) εντοπίζεται στο γεγονός ότι ξόδεψε τα χρήματα σε κοινωνικές παροχές και δεν είχε αρκετά χρήματα για να καλύψει στη συνέχεια το κενό που δημιουργήθηκε από τα λάθη του τραπεζικού τομέα» φροντίζει στην συνέχεια να απαντήσει στον εαυτό του λέγοντας ότι θεωρεί «τα σημερινά ποσοστά ανεργίας 20% της Κύπρου, φοβερά υψηλά και προκαλούν κοινωνικά προβλήματα. Δυστυχώς δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε αυτό. Για τη συγκεκριμένη «αρρώστια», η οποία είναι μέρος της ευρύτερης «αρρώστιας» του καπιταλισμού που είναι η ανισότητα, δεν υπάρχει θεραπεία προς το παρόν. Μπορούμε να πούμε ότι είναι ο καρκίνος του καπιταλισμού. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι οι κοινωνικές παροχές. Όλοι μοιραζόμαστε την κρίση μέσω των φόρων, για να βοηθηθούν οι άνεργοι». Συνεπώς δεν μπορεί ο κ. Πισσαριδής να κατηγορεί την προηγούμενη διακυβέρνηση ότι έδινε απλόχερα παροχές αλλά την ίδια ώρα να προτείνει ως λύση για την «αρρώστια» του καπιταλισμού (βλ. ανεργία) και των κρίσεων ευρύτερα τις κοινωνικές παροχές. Δεν χρειάζεται βεβαίως εδώ να προσθέσω ότι το αβάσιμο περί απλόχερων κοινωνικών παροχών που οδήγησαν στην καταστροφή αποτυπώνεται σε ένα μόνο νούμερο. Τα €19 δις ζημιά που άφησε ο τραπεζικός τομέας, με βάση την πρόσφατη έρευνα της επιτροπής Θεσμών. Και βεβαίως είναι απορίας άξιο πως η μείωση των κοινωνικών παροχών θα κάλυπτε μια τέτοια τρύπα;
Όπως επίσης προκαλεί απορία ότι την ώρα που υποστηρίζει ότι «αυτό που θα αλλάξει με τις μεταρρυθμίσεις και με το πρόγραμμα που ακολουθούμε τώρα είναι ότι θα μπορούμε να βγαίνουμε σαν μια ανεξάρτητη μονάδα στις διεθνείς αγορές και να δανειζόμαστε με λογικά επιτόκια για να αποπληρώνουμε τα προηγούμενα. Τώρα δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό και για αυτό δανειζόμαστε από την τρόικα η οποία μας δανείζει με πολύ ευνοϊκούς όρους, με πολύ πιο χαμηλό επιτόκιο, αλλά έχει απαιτήσεις» την ίδια ώρα η Κυβέρνηση επιμένει ότι το επιτόκιο 6,5% που έδωσε για την έκδοση του πρόσφατου ομολόγου δεν αποτελεί σκάνδαλο αλλά μια πολύ συμφέρουσα λύση για την Κυπριακή Δημοκρατία.
Τέλος δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει ότι ενώ υποστηρίζει στη διάρκεια όλης της συνέντευξης με θέρμη την πολιτική λιτότητας και περιορισμού των δαπανών που ακολουθείται στην Κύπρο και την Ελλάδα και την θεωρεί σωτήρια κλείνει την συνέντευξη του με μια αφοπλιστική αλήθεια: «θεωρεί ότι η ΕΕ πρέπει να αρχίσει να κόβει χρήμα και να μην φοβάται τον πληθωρισμό. Πρέπει να φοβάται τον αποπληθωρισμό (σημ. πολιτικές λιτότητας και περιορισμού των δημοσιών δαπανών) η Ευρωζώνη και όχι τον πληθωρισμό. Αυτός είναι ο φόβος μου για την Ευρώπη στην παρούσα φάση.»
Αυτές οι αντιφάσεις δεν είναι τυχαίες. Φανερώνουν άλλωστε και τη φιλοσοφία με την οποία πορεύεται όλο αυτό το διάστημα η Κυβέρνηση στα θέματα οικονομίας. Ενώ γνωρίζουν ότι η πολιτική που εφαρμόζουν δεν έχει αποτελέσματα, ενώ γνωρίζουν που είναι τα προβλήματα σήμερα, συνεχίζουν να μένουν πιστοί στις ίδιες πολιτικές αποφάσεις. Πολιτικές που ενώ μας οδήγησαν στην κρίση παγκοσμίως γίνονται σήμερα το εργαλείο για έξοδο από αυτή. Αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη αντίφαση στην σημερινή εποχή.
*Ο Χάρης Πολυκάρπου είναι Μέλος του Γραφείου Οικονομικών και Κοινωνικών Μελετών ΑΚΕΛ και Υποψήφιος Ευρωβουλευτής
Σημ: Όλες οι αναφορές είναι από την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Πισσαριδη στο SigmaLIve ημερομηνίας 08 Μαΐου 2014.
